Θα'ρθω να σου πω πως κάποτε είδα μες στα μάτια σου ένα λιβάδι
Παρασκευή 24 Μαρτίου 2023
Δόντια λύκων
Κυριακή 5 Μαρτίου 2023
Χτες
τις σκέψεις βλέπουν στις άκρες των ματιών μας
τρέμουν , τραυλίζουν όταν τραγουδούν
ψάχνουν τις βελόνες τους μεσ' στον αχυρώνα
Οι Νεκροί ζητάνε να τους αγγίξουμε τα παγωμένα τους τα πόδια
όταν στο φως της μέρας έξω τραγουδούν
στ' αυτιά μας μέσα οι μύγες τους βουίζουν
ντροπή και σκόνη είναι η γεύση που πλέον έχουμε στο στόμα
Οι Νεκροί γράφουν τ' όνομά τους με το δάχτυλο στο χώμα
Δευτέρα 4 Ιουλίου 2022
Περπάτησα
Περπάτησα πάνω σε δόντια λύκων
για να βρω ένα λαβωμένο ελάφι
Περπάτησα πάνω σε χέρια παιδιών
για να μπορέσω στο τέλος να αγκαλιάσω το δικό μου
Στον ύπνο μου είδα οτι σταύρωνα το Χριστό
ξύπνησα και είχα το σφυρί στα χέρια
Δεν ήξερα αν ήταν αυτό που έκανα σωστό
και αν δεν τον σταύρωνα αν θα ανέβαινε στα αστέρια
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2021
<Τίτλος>
Άκουσα όλα τα τραγούδια
τα άκουσα όλα
είδα και όλες τις ταινίες
ίδιες όλες
σαν έρημοι
σαν έφηβοι με ξινισμένα χαμόγελα
μια στάση παρακαλώ
αρκετά είδα
βαρέθηκα
κουράστηκα
φθάρθηκα
μέσα σε διαδρομές καθορισμένες
ξεκάθαρες γραμμές με σομόν χρώμα
μυρωδιά από εντόσθια
-Να κατέβω λίγο παρακαλώ?...
Σάββατο 7 Αυγούστου 2021
Ξανά
Κυριακή 4 Ιουλίου 2021
Άνεμος
Δεν χρειάζεται τίποτα τελικά
Δευτέρα 21 Ιουνίου 2021
:')
Θα μπορούσα να περπατήσω 10.000 βήματα μέσα στη θάλασσα
για να είμαι χαρούμενος...
Θα μπορούσα να μην ξαναχαμογελάσω ποτέ
για να σε ακούσω να γελάς
Θα μπορούσα να κόψω την καρδιά μου με ένα ψαλίδι
για να μην με πειράζουν τα λόγια σου
Θα μπορούσα να κόψω τα δάχτυλά μου
για να βάλεις το χέρι σου στο σβέρκο μου
Θα έβλεπα την ζωή να χύνεται σαν να΄μουν κάποιος τρίτος
μέσα σε υπόγειες στέρνες και πέτρινα δωμάτια
Δεν έχω πια ψυχή. Γέμισε κενό μέχρι και ο ίσκιος μου
μαζεύω τα χαμόγελα από το πάτωμα και τα φοράω σκονισμένα
όσο και να το σκουπίζω το σπίτι μας δε καθαρίζει
πέφτουν τα σκεπάσματα στο κεφάλι μας
και ελπίζω να πεθάνω σαν παιδί χαρούμενος μια μέρα
Πέμπτη 22 Απριλίου 2021
=
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021
Αθάνατος ξανά
Μη το πεις σε κανένα, όμως θα 'θελα να...
και να είμαι για πάντα...
Δε νοιάζομαι ούτε εγώ όμως τελικά
Και καμιά φορά...
Καμιά φορά ανησυχώ
ότι τα χέρια μου...
Τα χέρια μου είναι πολύ παγωμένα για να είναι...
ζωντανά.
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020
...-19
Οι μέρες όλες έγιναν ένα απόγευμα Κυριακής
βλέπουμε τα λουλουδια στο μπαλκόνι
και τον ήλιο πάνω τους για να χαμογελάμε
ξυπνάμε μπλεγμένοι με όνειρα μεσ'τα σκεπάσματά μας
Ο κόσμος στο δρόμο περπατάει
χωρίς να φτάνει πουθενά
όπως τη μέρα που σε γνώρισα
Τετάρτη 14 Αυγούστου 2019
Αμήν
Τον βλέπουμε καμιά φορά ριγμένο σε μια καρέκλα στο σαλόνι.
τώρα το φως Του έρχεται μόνο απ'τον ουρανό
κάποιες φορές μας δέχεται και άλλες μας παγώνει
Παρακαλώ οι τάφοι μας να είναι πιο ζεστοί
σε κάποιο δάσος από έλατα βαλμένοι
να μας ξεχάσετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε
να μας ξεχάσετε για να μας ξαναβρείτε
Και αν θέλουμε κάποιες φορές να κλαίμε,
τουλάχιστον θα κλάψουμε σα λύκοι
κι'αν θέλουμε κάποιες φορές να ζούμε
τουλάχιστον θα ζήσουμε σαν ηλιαχτίδες πριν τη δύση
Τρίτη 25 Ιουνίου 2019
"Κλεμμένο"
Σαν καρφιά να καρφώνονται οι λέξεις
Σαν λεπίδι το χαμόγελο στα χέρια
δεν περάσανε οι μέρες απτή πόρτα (μας)
και το υπόγειο γεμίζει με σκουριά
Σαν καρφιά να καρφώνονται οι λέξεις
όταν κοιτάζουμε τον ήλιο σα θεό
μέσα στο σπίτι μας ο ίσκιος ανασαίνει
μας θυμίσει τον άνεμο να μην κάνουμε νερό
Σαν καρφιά να καρφώνονται οι λέξεις
όταν δαγκώνεις τη φωνή σου στο σκοτάδι
Σαν καρφιά να καρφώνονται οι λέξεις
κάθε πρωί που τα μάτια σου ανοίγουν από ανάγκη
Κάψτε το φως...
Θάψτε το φως
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018
12:34
Τα παιδιά έλεγαν στο δρόμο, ότι θα γίνει πόλεμος
"Ο πόλεμος έγινε" τους είπα! τελείωσε!
τα ρούχα μας είναι πεταμένα στα σκουπίδια τώρα
οι πνοές μας μυρίζουν θειάφι
και το χρώμα στα μάτια μας θα είναι για πάντα το ίδιο
Δε με πίστεψαν ποτέ..
Ήρθαν στο σπίτι μου τη νύχτα κρατώντας ένα φανάρι το καθένα.
Μου χτύπησαν τη πόρτα και απλά στέκονταν και με κοίταζαν
Τα μάτια τους είχαν το ίδιο χρώμα
και οι πνοές τους... θειάφι
Έμεινα εκεί και έβλεπα μπροστά μου τις φλόγες να τρεμοπαίζουν.
Μου ήταν αρκετό αυτό για σήμερα.
Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018
Έβγαλα επιτέλους, τις πέτρες απ΄το στόμα μου και περιμένω τώρα να φυτρώσουν.
και περιμένω τώρα να φυτρώσουν.
Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017
Αναμονή
Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017
Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.
Άνοιξα τα μάτια μου και δεν το πίστευα!!!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Ακόμα να το πιστέψω...!!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Είδα τα μαλλιά σου να με σκεπάζουν το βράδυ.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Τα πήρα και νομίζω οτι κοιμήθηκα με ένα μειδίαμα, μέσα τους. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση Ήμουν τόσο γυμνός... που δεν το καταλάβαινα Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Ντράπηκα για λίγο.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Δεν το έχω καταλάβει ακόμα πόσο γυμνός... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. με είδες... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. φύκια απο τη θάλασσα κρέμονταν πάνω στο πρόσωπό μου.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.
Με αναγνώρισες απο κάτω τους.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Γυμνός...Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυ Μόλις είχα βγει απο μέσα της . Φαΐ, Σεξ και Ψ Κατάμαυρα νερά υχανάλυση. Είχα αρχίσει να παίρνω το χρώμα της.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Το ρουφούσα μέσα στο δέρμα μου!! Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Μαυροκόκκινος! Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Μαβής!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Μέσα στο δέρμα.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Ρυτιδωμένα δάχτυλα Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Μαγιάτικος. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση Πρόωρος.. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Λευκός σα το θάνατο.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Με τη μαύρη γεύση της στη γλώσσα μου!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Όλος ο κόσμος ήθελε να βρέξει εκείνη τη μέρα!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Σε χάιδευα στο μάγουλο γιατί πίστεψα οτι θα πονάς εκεί Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Ήσουν κουρασμένη από όλα αυτά. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Και ήθελα τόσο πολύ να σε αγκαλιάσω!!! Φοβόμουν οτι θα σε τρομάξω...!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Ακόμα φοβάμαι!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση Σε κοίταζα μέσα στα μάτια ακριβώς.
Ξεχασμένα στο σαλόνι... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Τα μάτια σου χαμογελούν πιο πολύ απ'τα χείλη σου. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Και όταν μου λείπεις σημαδεύω σιωπηλά το κρανίο μου.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Για να θυμάμαι τα κοράλλια... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση ...που γράφουν πάνω τ'όνομα μου... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.
Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.
Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.
Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017
2
έκατσα ξαφνικά στα σκαλοπάτια κάτω απ' το σπίτι σου χωρίς να καταλάβω ποτέ γιατί
θυμάμαι πόσο σου άρεσε να με κατηγορείς που πέθανα...
έβγαζες τα ρούχα σου και τα κρεμούσες με μανία πάνω μου
Τη δεύτερη φορά ένοιωσα την ραχοκοκκαλιά μου να πάλλεται λες και προσπαθούσε να τραγουδήσει κάτι
ήταν ανακούφιση εκείνος ο θάνατος θυμάμαι... σα να κρατάς την ανάσα σου με κλειστά μάτια στραμμένα σ' έναν ισχυρό ήλιο
το φως του ήταν τόσο δυνατό που τα βλέφαρα μου έβαφαν με το χρώμα του αίματος τα μάτια μου
θυμάμαι με κρατούσες αγκαλιά τότε παρ όλους τους σπασμούς που ασπάζονταν το σώμα μου
Τη τρίτη φορά ήμουν σε ένα πέτρινο δωμάτιο όταν πέθανα
επ' έξω έτρεχαν τα αγριόχορτα, τα λουλούδια και το φως του ήλιου εκεί που τα έστελνε ο άνεμος
Γδύθηκα μόνος μου, αφουγκράστηκα για μια στιγμή (λίγο περισσότερο απο έναν αιώνα) το κυνηγητό έξω, ξάπλωσα στο πέτρινο κρεββάτι
και μόλις έκλεισα τα μάτια μου ένοιωσα το γρασίδι, τα λουλούδια και τον ήλιο να με αγκαλιάζουν σφιχτά.
Η Δεύτερη φορά μου είπαν ήταν μακράν η καλύτερη
Δευτέρα 1 Μαΐου 2017
Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017
...όταν είδα το πρόσωπο σου χαρούμενο, να λάμπει μέσα στη πιο κουρασμένη μέρα και νύχτα της ζωής μου
"Μυρίζεις τσίπουρο" είπες, καθώς με άφηνες και γέλασες.
...
Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017
the mess we're in
Οι σκέψεις συρρικνόνονται! Γίνονται παραμύθια και ιστορίες που τελικά δεν ήθελες να πεις αλλά ήδη βρίσκεσαι στη μέση τους ξαφνικά! Και θέλω να αγκαλιάσω όλη την ύπαρξή μου, να την κάνω δικιά μου τελικά! Έτσι κι αλλιώς δεν την χρειάζεται κανείς άλλος. Έτσι κι αλλιώς οι μέρες πέφτουν απ'το παράθυρο κάθε απόγευμα.
Είχα μια ελπίδα, οτι θα με πάρεις τηλέφωνο σήμερα... αλλά και μια λογική σκέψη οτι δε θα με πάρεις... Και το παραπέτασμα της πραγματικότητας είναι ήδη εδώ μπροστά στα μάτια μας. Έχω την αίσθηση οτι προχωράμε μπροστά κοιτάζοντας προς την άβυσσο πίσω μας. Έχω την εντύπωση οτι οι φωνές μας είναι μεθυσμένες πλέον. Έχω την εντύπωση οτι απο εμάς εξαρτάται αν θα είμαστε χαρούμενοι την επόμενη αιωνιότητα. Ας αποφασίσουμε αρχικά να είμαστε χαρούμενοι το επόμενο δευτερόλεπτο! Ας αποφασίσουμε οτι δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε απ'οταν η ζωή μας μαζί τελείωσε...
Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017
"Που είναι ο Παύλος σου τώρα? "
"Που είναι ο Παύλος σου τώρα? "
Μάλιστα... πιο παλιά είχα γνωρίσει ένα τύπο που έλεγε οτι ήταν ρατσιστής και εθνικιστής. Και πράγματι ήταν. Αυτό, πριν ακόμα μπει στο πολιτικό σκηνικό και στη βουλή η χρυσή αυγή. Τότε, με ενδιέφερε να καταλάβω για πιο λόγω κάποιος μπορεί να έχει αυτές τις απόψεις. Για πιο λόγο κάποιος να έχει τέτοιο πάθος μέσα του εναντίων άλλων ανθρώπων που δε ξέρει.
Ήταν φίλος μιας φίλης και όποτε βρισκόμασταν σε κοινή παρέα προσπαθούσα να ακούσω όσα είχε να πει, χωρίς να προβάλω καθόλου την δικιά μου αντίθετη άποψη. Το πρόβλημα βέβαια, ήταν οτι δεν υπήρχε άποψη πάνω στο θέμα απο την πλευρά του, παρά μόνο μια έντονη και εμμονική πίστη οτι τα πράγματα είναι "έτσι όπως τα λέω". Οι Αλβανοί είναι κλέφτες, οι Τούρκοι και οι Εβραίοι πρέπει να πεθάνουν, η Μακεδονία Ελληνική κτλ κτλ.
Τον άκουσα 2-3 φορές χωρίς να του φέρνω αντιρρήσεις. Μετά άρχισε να επαναλαμβάνεται. Άρχισα τότε λοιπόν να τον ρωτάω πραγματικά αυτά που ήθελα να τον ρωτήσω. Αν έχει γνωρίσει ποτέ κάποιον Αλβανό που ήταν κλέφτης, αν πιστεύει οτι όλοι οι Τούρκοι θέλουν να σκοτώσουν Έλληνες κτλ κτλ. Ο Αντρέας (έτσι τον έλεγαν) μιλούσε πολύ γρήγορα και κοφτά. Μου θύμιζε ριπή πυροβόλου ο τρόπος που μιλούσε. Όταν τον ρωτούσα λοιπόν πράγματα που δεν του άρεσαν, σταματούσε και με κοίταζε με τα μεγάλα γουρλωμένα μάτια του... για 2-3 δευτερόλεπτα και... δεν απαντούσε τίποτα. Απλώς συνέχιζε να επαναλαμβάνει αυτά που έλεγε πριν σα χαλασμένο πικάπ. Καμία αλληλεπίδραση... κανένα ενδιαφέρον για συμμετοχή σε συζήτηση. Δε το έκανε αυτό επειδή με αγνοούσε ή επειδή είχε θυμώσει μαζί μου. Τίποτα απο τα 2 δεν ίσχυε. Απλώς δε μπορούσε να εξηγήσει ούτε και ο ίδιος για πιο λόγο πίστευε τόσο έντονα και τυφλά αυτά που πίστευε.
Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν... Από τότε ήταν που είχε υιοθετήσει αυτές τις απόψεις ο Αντρέας πολύ πιο έντονα.
Ο Αντρέας (και ο εκάστοτε Αντρέας), είχε ανάγκη να μισήσει κάποιον. Είχε μια τεράστια πλημμύρα μέσα του, που τον έκανε να χρειάζεται κάποιον να κατηγορήσει, κάποιον να μπορεί να ξεσπάσει και να βγάλει όλη την χωλή που έκρυβε μέσα του.
Μπορεί λοιπόν, ο Αντρέας αν του μιλήσουμε και του εξηγήσουμε κάποια πράγματα, να τα καταλάβει και να μην έχει τέτοιες "απόψεις"?
ΟΧΙ!
Και γιατί αυτό?
Επειδή αυτό που έχει ο Αντρέας δεν είναι άποψη αλλά είναι συναίσθημα-ανάγκη του. Όσο και να συζητήσεις με κάποιον αραχνοφοβικό το οτι δε μπορεί μια αράχνη να τον βλάψει, (εκτός αν βρίσκεστε στον Αμαζόνιο) δε πρόκειται να του αλλάξεις γνώμη.
Τα παιδιά λοιπόν, όταν είναι μικρά και πάνε στο σχολείο, μαθαίνουν πράγματα και μορφώνονται. Όταν κάποιος είναι 20 χρονών έχει πάρει την μορφή του. Αν έχει μείνει κάποια παραμόρφωση μέσα του, τότε είναι πάρα πολύ δύσκολο να την διορθώσουμε. Γιατί όσο μεγαλώνουμε ο πηλός μέσα μας αρχίζει και στερεοποιείται, παίρνοντας την τελική μορφή του... ανάλογη της μόρφωσης και άλλων... Τέτοιου είδους λοιπόν, κακοτεχνίες και παραμορφώσεις της ψυχής, αν πιστέψουμε οτι μπορούν να διορθωθούν με λόγια, είναι σα να περιμένουμε να αλλάξουμε το σχήμα του στερεοποιημένου πηλού με την δύναμη του ανέμου. Θα χρειαστεί πολύ δυνατός άνεμος για πολλά χρόνια για να έχουμε κάποια μικρά αποτελέσματα πάνω στον παραμορφωμένο πηλό. Αυτό που καταλαβαίνουμε λοιπόν, οτι χρειάζεται, είναι ένα σφυρί, ένα καλέμι και ένα δυνατό χέρι για να σπάσει αυτό το μόρφωμα που λέγεται χρυσή αυγή.
Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017
Άντε πάλι με τους λύκους...
Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017
94
Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017
Παρασκευή
Είδα τα πιο μπερδεμένα όνειρα που έχω δει ποτέ...
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016
Ονόματα
Μετά απο 2 μήνες η Έλενα με διέγραψε απο το Φου Μπου γιατί όπως μου είπε δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε, μετά απο μια συζήτηση που είχαμε...
Το ίδιο καλοκαίρι η Ειρήνη έφυγε απο Κέρκυρα και μετακόμισε τελικά Αθήνα. Κατάφερνε να με κάνει χαρούμενο πάντα η Ειρήνη και με ρωτούσε πάντα τις πιο όμορφες ερωτήσεις.
Μετά απο λίγο καιρό έμαθα πραγματικά τι τύπος είναι ο Νίκος και διάλεξα να μην ασχοληθώ πια μαζί του.
Άρχισα να κάνω παρέα με τη Μάρα τότε πολύ περισσότερο. Με έκανε να νοιώθω οτι δεν έχουν διαλυθεί όλα, με έκανε να μπορώ να υποκρίνομαι οτι όλα ήταν ΟΚ. Έκανα παρέα και με την Χριστίνα πολύ. Βρισκόμασταν σπίτι του Μάριου.
Το χειμώνα θυμάμαι που τα πρωτοβρόχια είχαν έρθει στην ώρα τους και οτι άλλαξε η σχέση που είχα με τη Νεφέλη.
Πέρασα το χειμώνα με τη Μάρα, την Χριστίνα, το Μάριο, το Ραράκο. Με τη Μάρα βγαίναμε και πίναμε κάθε μέρα. Τα Σάββατα ακόμα πηγαίνω στο παππού μου και τρώμε μαζί. Κάποιες φορές κλαίει καθώς θυμάται τα παλιά και μου λέει οτι η ζωή του πέρασε. Του λέω οτι είναι μια ωραία ζωή απ'όσο την έχω δει μέσα απο τις ιστορίες που μου επαναλαμβάνει κάθε εβδομάδα και μακάρι να ζούσαν όλοι παρόμοια πράγματα. Μετά πίνουμε κρασί και τραγουδάμε μαζί.
Γνώρισα τον Τάκη και κάναμε άλλο ένα συγκρότημα. Κάναμε παρέα και κατάχρηση στο αλκοόλ. Κάναμε και ένα live μετά απο 6 πρόβες την Άνοιξη μαζί με Deadfile.
Όλο αυτό το διάστημα ήμουν φοβερά νευριασμένος. Είχα μια πολύ μεγάλη οργή μέσα μου που με εξουθένωνε. Νόμιζα οτι το διοχέτευα στα live και στη περιοδεία με τα "παλιόπαιδα". Το διοχέτευα και στους γύρω μου. Τσακωνόμουν με το Βασίλη για πράγματα που τώρα μοιάζουν ασήμαντα.
Νομίζω είχα δει ένα ντοκιμαντέρ, κάποια στιγμή, που έδειχνε μια αγέλη λύκων. Ένας απο αυτούς είχε αρρωστήσει και πόναγε. Γινόταν επιθετικός με τους υπόλοιπους χωρίς κάποιον λόγο. Γρύλιζε και κάποιες φορές είχε επιτεθεί σε κάποιους άλλους λύκους.
Έκανα παρέα και με τον Γρηγόρη. Ένοιωθα οτι για κάποιο λόγω βλέπαμε τον κόσμο πίσω απο το ίδιο πρίσμα.
Το καλοκαίρι γνώρισα τη Σοφία.
Η Χριστίνα μετακόμισε στους γονείς της στην Αθήνα για να καταλάβει οτι δεν της αρέσει εκεί, να γυρίσει πίσω εδώ και τελικά να ξαναπάει στην Αθήνα γιατί την δέχτηκαν σε μια αίτηση για δουλειά που είχε κάνει πριν φύγει απο εδώ.
Ο Γρηγόρης έφυγε για Αθήνα γιατί δεν είχε δουλειά εδώ το χειμώνα.
Η Μάρα τελείωσε με την σχολή της, ξενοίκιασε και έφυγε για Θεσσαλονίκη.
Η Σοφία νομίζω περισσότερο προσπαθούσε να προστατευτεί πάρα κάτι άλλο...
Ο Τάκης έφυγε και αυτός για Αθήνα όταν άρχισε να τον πολεμάει πάλι ο εαυτός του.
Ο Μάριος θα φύγει τον Ιανουάριο για να βρει την Χριστίνα στην Αθήνα.
Η Νεφέλη με παίρνει τηλέφωνο για να με ρωτήσει για τον ΟΑΕΔ
... εσύ έχεις να με πάρεις απο τότε.
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016
Διαβεβαιώσεις και καθησυχασμοί
πάνω στα φύλλα των δέντρων
έχω τις παγωμένες νυφάδες
που κολυμπούν στον αέρα
μου έχει μείνει το έδαφος
και οι κρυφές του ελπίδες
μου έχει μείνει η παράξενη
γεύση της θάλασσας στα χείλη
(δεν αντέχω πια να σου μιλάω)
(στον ύπνο μου)
(όταν ξυπνάω εδώ)
(η καρδιά μου σβήνει)
Αλλά έχω ακόμα τους τοίχους
στο σπίτι μου.
Μου έχει μείνει
η ζεστασιά του φωτισμού πάνω τους
έχω ακόμα τις γλάστρες
στο μπαλκόνι μου
έχω ακόμα τα δέντρα
όπου έπαιζα κρυφτό
έχω τα καλοκαίρια
γεμάτα στάχυα και πλαστελίνη
έχω τα ματωμένα μου γόνατα
και τα πέτρινα παπούτσια
έχουν μείνει ακόμα
τα αγριόχορτα
που με καλούν
να χαθώ μέσα τους
υπάρχει πάντα το
ξύλινο δωμάτιο
που πριν ανοίξω την πόρτα
θα ακούω τις παιδικές φωνές μας
θα έχω πάντα
τα πουλιά στον αέρα
και τα αστέρια τη νύχτα
να με σκεπάζουν
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016
B. K.
και γυρνάω εκεί το απόγευμα
πεθαίνω ακουμπισμένος στο παράθυρο
κοιτώντας τους χαρταετούς πάνω από τα δέντρα
Κάποιες νύχτες πετάω
υπνοβατώντας απ'το παράθυρο
κρατώντας στο χέρι μου ένα κερί
για να με ακολουθώ πιο εύκολα
Γράφουμε "τραγούδια" γιατί ανυπομονούμε να ακούσουμε τον εαυτό μας να λέει:
"έγραψα ένα τραγούδι για 'σένα"
και ανυπομονούμε επίσης, να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας
στη μέση της πρότασης
Θα'θελα πολύ να μου εξηγούσες ένα απόγευμα απο αυτά,
γιατί βλέπω χαρούμενα λιβάδια γεμάτα λουλούδια
και ηλιόλουστα χαμόγελα γυναικών στην εξοχή,
κάθε φορά που ονειρεύομαι το θάνατο
Έχεις ένα χαμόγελο και συ, στερεωμένο στο πρόσωπό σου
αλλά δεν έχεις ηλικία, ούτε συγγενείς,
έχεις όμως το όνομά σου στερεωμένο (κι'αυτό) δίπλα σου
το μικρό σου όνομα είναι πλέον πολλά ονόματα
Δεν αλλάζεις τα μαλλιά σου,
ούτε το βλέμμα σου
χρειάζεσαι λίγο τσάι μερικές φορές
και θέλεις να μάθεις όσα δε ξέρω εγώ για μένα
Τα "Ναι" που σου λέω με εντυπωσιάζουν
με τη σιγουριά που βγαίνουν απ'το στόμα μου
κρατάνε τα δάκρυα στη θέση τους
ευθυγραμμίζουν τα μάτια σου με τα δικά μου
Μου δείχνεις τα χέρια μου...
που είναι πάντα ματωμένα...
προσπαθείς να τα σκουπίσεις με τις στάχτες της
και γω σου λέω φοβισμένος οτι κουράστηκα...
Μετά σου μιλάω... μπερδεμένα, με ενήλικες λέξεις,
ανακατεμένες, φοβισμένες, απαστράπτουσες λέξεις
φαντασμαγορικές, δειλές, ανήμπορες λέξεις
μετά, ώρα για ύπνο... μπαίνω μόνος μου στο κρεββάτι μου πλέον...
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016
requested by V.
2
There's a wolf hiding inside my chest
Sometimes he's so hungry and it's helpless to pet
There's a wolf mumbling inside my guts
He talks to himself but that's never enough
There's a wolf crying inside my belly
He's so alone but he needs to be ready
There's a wolf eating inside my head
That's why all the thoughts are painted red
There's a wolf standing infront of my eyes
The glass of the mirror makes him feel so alive
Τρίτη 30 Αυγούστου 2016
Ανθολόγιο Ξεχασμένων και Αλλόκοτων Ποιημάτων
Σήμερα στο σπίτι μου δεν ανασαίνω
βρίσκεται στο πιο σκοτεινό βυθό
ούτε το φως να ανάψω δε μπορώ
γιατί έχω τη καρδιά μου δεμένη εδώ
Σήμερα στο σπίτι μου δεν ανασαίνω
Σήμερα δε πέρασες από εδώ
Και'χω και αυτόν το δαίμονα να περιμένω
κάθε φορά που ξυπνάω και πριν κοιμηθώ
Σήμερα στο σπίτι μου σε περιμένω
έδωσα στους λύκους μου φαγητό
Έξω απ΄το παράθυρο δεν ανασαίνω
και οι λύκοι τώρα ονειρεύονται το βυθό
3 Αυγούστου ο καθένας μας θα πάει εκεί που θέλει
(1/1/14)
τα πιο όμορφα μάτια μας
ξεγελάνε τη θλίψη
και αυτά τα χαμόγελα
μείναν για μια στιγμή αιώνια στα χείλη
Τραγουδήσαμε τόσο αβίαστα, λες και είμασταν, μόνος του ο καθένας μες το δωμάτιο
(9ος 2013)
Κανείς δε το φαντάστηκε νομίζω
και γούρλωσαν όλοι τα μάτια
είμαστε ώριμοι ή
είμαστε μορφωμένοι
και κρατάμε στα χέρια μας ένα μικρό Σατανά
από κερί και από λιβάνι
μας κάνει όλες τις χάρες
μας βγάζει βόλτα την Κυριακή
και δε ξέρουμε καν πως τον λένε
αρκεί να μας ταΐζει...
Για να ξεκουραστούμε πιο γρήγορα
Για να φτάσουμε πιο γρήγορα
Για να κοιμηθούμε πιο γρήγορα
Για να έρθει πιο γρήγορα το τέλος
Κυριακή 21 Αυγούστου 2016
Like
μ'αρέσουν τα σκισμένα παπούτσια, τα φορεμένα παπούτσια
τα ξεφτισμένα ρούχα και οι τρύπιες μπλούζες
μ'αρέσουν οι θολές φωτογραφίες
οι ταινίες σε παλιό φιλμ
τα σκονισμένα αυτοκίνητα
και τα αξύριστα γένια
τα πολυκαιρισμένα σακβουαγιάζ χωρίς ρόδες
μ'αρέσουν τα μισοξεβαμμένα νύχια, τα μαύρα μισοξεβαμμένα νύχια
και αυτό που εσείς λέτε οτι βγήκε η "ρίζα" στο βαμμένο μαλλί
μ'αρέσουν οι σκουριασμένοι μαγνήτες στη κιθάρα μου και τα σκονισμένα πετάλια μου
τα φυτά που έχουν αρχίσει να τυλίγουν τα κάγκελα του μπαλκονιού
... τα λίγο σκουριασμένα κάγκελα του μπαλκονιού
Μ'αρέσουν τα κακοπαιγμένα ακόρντα
που κάνουν τη φωνή σου να βγαίνει πιο αληθινή, πιο μπερδεμένη, πιο θυμωμένη
Μ'αρέσουν οι φωνές που δεν προσπαθούν να βρουν τις νότες
γιατί είναι το λιγότερο που τις ενδιαφέρει
Μ'αρέσουν τα θολωμένα γυαλιά με κόκκους άμμου στις άκρες τους
Μ'αρέσουν οι κινήσεις των χεριών όταν κάποιος μιλάει
Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει περισσότερο να ζουν από το να είναι ζωντανοί
Μ'αρέσουν τα αυτοκίνητα με μουδιασμένα φρένα και τεμπέλικα τιμόνια.
Μ'αρέσει να φοράω γυαλιά όταν διαβάζω και λίγο πριν πέσει ο ήλιος
Μ'αρέσει η μάσκαρα να λερώνει
τις άκρες των ματιών σου
Μ'αρέσει να φοράς σαν φουλάρι στο λαιμό σου ενθύμια και δώρα σκισμένα
Μ'αρέσουν τα μαύρα ρούχα
και τα πολύχρωμα βλέμματα
Μ'αρέσει η μυρωδιά των νυχτολούλουδων το απόγευμα
και των φρεσκοπλυμένων ρούχων το πρωί
αφού όμως πρώτα έχεις κοιμηθεί με αυτά
Μ'αρέσουν τα γράμματα, γραμμένα σε χαρτί, που είναι δυσανάγνωστα σαν και αυτά εδώ.
Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016
Κοινά μυστικά της πόλης
μυρωδιά από μέταλλο
...
ανεξέλεγκτες ματιές
δε
φανταζόμουν
οτι
μπορούσες
αλήθεια
να το κάνεις αυτό
μέσα σε πισίνες
όταν ανοίξεις τα μάτια σου
οι ανάσες μας θα χορεύουν
Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016
Σταθμός
Δε ξέρω πια... Με κουράζουν όλα αυτά... πάρα πολύ. Πλέον δε μπορώ ούτε να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ ότι βρισκόμαστε σε μια αναμονή για κάτι οριστικό... Ακόμα και με πολύ μικρά πράγματα. Με άτομα που έχω γνωρίσει εδώ και κάνα μήνα, και τα συμπαθώ, και πιστεύω οτι θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, να μιλήσουμε με τα ίδια χρώματα. Παρόλο που τα ξέρω τόσο λίγο, πλέον μου φαίνεται αβάστακτο όλο αυτό, απύθμενα κουραστικό και ψυχοφθόρο. Που στην πραγματικότητα δεν είναι. Αλλά αλήθεια... κουράστηκα... πρέπει με κάποιο γαμημένο τρόπο να ξεκουραστώ... αλήθεια... Θέλω επιτέλους να συμβεί κάτι καλό! Κάτι...
Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016
Τελικά ήταν φθινόπωρο
Τα καλοκαίρια αλλάζουν όμως, μεταμορφώνονται. Βλέπω τα μάτια σου σε άλλους ανθρώπους και τους ακολουθώ. Περιμένω να γυρίσουν σπίτι "μας". Περιμένω να γυρίσουν να με κοιτάξουν και να με αναγνωρίσουν με ένα πλατύ χαμόγελο. Για κάποιο λόγο... για κάποιο γαμημένο λόγο το περιμένω αυτό...
Οι άνθρωποι γύρω μου βλέπουν ότι είμαι μισός ακόμα και μου το λένε. Μου λένε να γίνω ολόκληρος ξανά. Δε καταλαβαίνουν νομίζω, ότι αν δε μου το έλεγαν, μάλλον δε θα προσπαθούσα καν να γίνω ολόκληρος, γιατί έχω ξεχάσει πια τι σημαίνει αυτό.
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016
Μ. και "Ο κανονικός τίτλος"
και τις αβέβαιες ανάσες σου
για τις μαύρες καμπύλες των ματιών σου
για τις βλεφαρίδες, που από πίσω τους κρύβεσαι
Για τις μαύρες γάτες
που με κοιτούν μέσα απ΄τα μάτια σου
Για τα παιδικά σου μάγουλά
και τα κεράσια που πάντα μου θυμίζουν
Για τα μικρά μυστικά
που μου ψιθυρίζεις νευριασμένη
και για το πόσο θυμώνω
με όσους έχεις επιβάτες στο κεφάλι σου
Για τα βιαστικά πρωινά
με τον ήλιο να τρέχει
πάνω στα μαλλιά,
και μέσα στο μαξιλάρι σου
Και τέλος... σε αγαπώ
για τα μεσημέρια του καλοκαιριού
που εισβάλουν στην καρδιά μου
κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο
Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016
13/6/2016
Έβλεπα την κόκκινη κουκούλα που φορούσες λόγο της βροχής μετεωριτών καθώς στεκόσουν μπροστά μου ακίνητη, σχεδόν μουδιασμένη, σα να μην ήταν κανένας γύρω σου. Σε έπιασα από τον ώμο για να δω το πρόσωπό σου να ακτινοβολεί από δάκρυα, να εκπέμπει φωτεινά βλέμματα, χαμόγελα και... και οι λέξεις γραμμένες εδώ αρχίζουν να είναι μικρές, αδύναμες, φτωχές και κουρασμένες. Κοίταξα γύρω μου και είδα κι'άλλα (βρεγμένα) χαμόγελα, είδα εκστασιασμένα χέρια και λαμπερά βλέμματα μέσα στο σκοτάδι. Σκεφτόμουν ότι ήμουν χαρούμενος...
Τετάρτη 27 Απριλίου 2016
Μαρμότα
Σάββατο 23 Απριλίου 2016
.-
Τα μανίκια τους κόπηκαν, έλιωσαν, αδυνάτισαν, κρέμασαν οι ραφές τους από την πολύ τριβή, από την διαρκή γνώση ότι είναι εκεί, από το να ξεχνάμε ότι είναι εκεί, από το να το ξεχνούν κι'αυτά.
Και τώρα συνειδητοποιείς ότι σε βαραίνουν, ότι κολλάνε πάνω σου. Για πρώτη φορά σκέφτεσαι να τα βγάλεις... και να μείνεις γυμνός. Σκέφτεσαι πώς θα ήταν (άραγε) χωρίς αυτά. Σκέφτεσαι αν θα βρείς άλλα να σου κάνουν. Σκέφτεσαι αν θα μπορείς να πάρεις άλλα. Σκέφτεσαι τί μέρα της εβδομάδας είναι... Σκέφτεσαι τι ακριβώς κάνεις εδώ... και προσπαθείς να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Κάτι σου θυμίζει ο κύριος... είναι συμπαθητικός βρίσκεις. Σου λέει οτι είναι κουρασμένος. Όλο αυτό σου λέει τελευταία. Δείχνει κουρασμένος, απογοητευμένος, έτοιμος να τα παρατήσει, έτοιμος να μην τον ενδιαφέρει τίποτα πιά. Το χαμόγελο δεν έχει την λάμψη που'χε παλιά, τα μάτια πιο κυνικά απο ποτέ και τα χείλη πολύ πιο ειρωνικά απ'ότι θυμάσαι. Δε μπορούσε όμως να δει τα λιωμένα ρούχα πάνω του. Δε μπορούσε να δει ότι τον ενοχλούν και οτι θα έπρεπε να τα είχε αλλάξει κάποια στιγμή. Τώρα θέλει να τα διώξει όλα. Τώρα βλέπει πιό καθαρά. Τώρα γίνονται όλα όσα φοβόταν... μαζί, ταυτόχρονα. Τώρα μένει γυμνός, γιατί καθώς βγάζει ένα ρούχο από πάνω του (αυτό που αγαπά πιο πολύ, αυτό που κάλυπτε όλο του το σώμα) βλέπει και άλλα να ξεκολλούν και να κρέμονται ετοιμόρροπα και να πέφτουν και να χάνονται.
Θέλω τόσο πολύ να τα τραβήξω όλα αυτά τα κουρέλια απο πάνω μου. Θέλω να απελευθερωθώ από αυτά... κιας μείνω γυμνός, κιας κρυώνω. Με ένα μαγικό σχεδόν τρόπο όμως βλέπω ότι έρχονται άλλοι άνθρωποι και με αγκαλιάζουν με όλη τους τη καρδιά, έρχονται άνθρωποι που δεν τους περίμενε κανείς, απρόσκλητοι, όμορφοι, χαρωποί, γεμάτοι αγάπη και χαμόγελα, που προσπαθούν να με αγκαλιάσουν. Προσπαθούν να με κοιτάξουν στα μάτια, κάτω από τη μάσκα μου, κάτω από την ευγενική πρόσοψη.
Κάποιες φορές νοιώθω ότι είναι πολύ αργά, ότι είναι καλύτερα να κοιμηθώ, να τα παρατήσω και να ξεκουραστώ, αλλά συνεχίζω για αυτούς που με αγκαλιάζουν και κρέμονται από πάνω μου, με κάνουν να χαμογελάω ξανά. Και τώρα πρέπει να γίνω πιό όμορφος, πιο ενδιαφέρον, πιο αποτελεσματικός. Να αποφασίζω για 'μένα, να διαλέγω να κάνω τα δικά μου λάθη, να γίνω δικός μου ξανά, να λέω αυτά ακριβώς που θέλω όταν τα θέλω και να ζητάω... να ζητάω ξανά.
Τώρα βρίσκομαι ανάμεσα
Ελπίζω να μην είμαι τόσο κουρασμένος όσο λέω...
Λ.
Οι μέρες πέρναγαν όπως περνάνε και σήμερα. Με τον ήλιο να μας κάνει να χαμογελάμε με το ζόρι και τις πυγολαμπίδες το βράδυ να έρχονται κοντά μας και να μας ψιθυρίζουν αλήθειες με τις λεπτές φωνές τους. Πάντα με κοίταζες σα να θέλεις κάτι να μου πεις και σα να αμφιβάλλεις για το αν είναι αλήθεια αυτά που σου λέω εγώ. Φορούσες ένα άσπρο στενό φανελάκι ένα σκουρόχρωμο τζίν και ένα σταυρό. Θυμάμαι που μου έλεγες πόσο περίεργη εφεύρεση θεωρείς τα παπούτσια.
Περπατούσαμε μαζί στο φρούριο και μου έλεγες με μισόλογα για το τι συμβαίνει στη ζωή σου. Νομίζω περισσότερο για να τα ακούσεις εσύ τα έλεγες... Ένοιωθα ότι ήθελες να μου μιλήσεις αλλά φοβόσουν να πεις τα πράγματα που συνέβαιναν. Για την μητέρα σου... για το ότι θα έφευγες και θα πήγαινες στην Αθήνα, για τις μπερδεμένες σκέψεις σου... και για το ότι κάποιες φορές ο καλοκαιρινός ουρανός μαύριζε και όλα γύρω σου σκοτείνιαζαν και αρρώσταιναν. Σου τα έλεγα και εγώ αυτά... με κοίταζες με μισάνοιχτο το στόμα...
Και μετά ξαφνικά χιόνιζε! Πηγαίναμε βόλτες στη Γαρίτσα, ανάμεσα στη θάλασσα και στα δέντρα, ανάμεσα σε αυτά που σκεφτόμασταν και σε αυτά που λέγαμε. Άσπρα άνθη από τα δέντρα παρασύρονταν από τον ανοιξιάτικο αέρα και γέμιζαν τα πάντα γύρω μας. Όλοι οι δρόμοι της πόλης έμοιαζαν χιονισμένοι κάθε άνοιξη.
Τελικά νομίζω είχα δίκιο σε όσα λέγαμε. Χαθήκαμε, μεγαλώσαμε, βρεθήκαμε εδώ και εκεί, γίναμε κάποιοι άλλοι. Ευχάριστα όλα αυτά! Ευχάριστα...
Το πρόβλημα είναι οτι δυσκολεύομαι να ξεχάσω... αυτο είναι όλο.
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016
Αποτίμηση
Να προχωράς μπροστά μου είχες πει
και να μιλάμε για ήττες, για σκιές και για αγίους
μου'χες πει
για τις βαλσαμωμένες προσευχές μες στους θανάτους
και για τις πιο μικρές σου αναμονές
για αυτές που'ναι σα να μη πέρασαν ποτέ
σα να ξεχάστηκαν στο σπίτι όπου έμεινες μικρός
από την άνοιξη παλιά μέχρι και τώρα στο περβάζι
να κοιτάμε το φεγγάρι πριν να βγει
(μου είχες πει)
να πιούμε
για τις μέρες, για τις νύχτες, τα πουλιά και τους ανθρώπους, για τις νεκρές σου τις ματιές, για τα πιωμένα σου τα χείλη και τα σβησμένα, άναστρα μάτια σου, θαμμένα στην καρδιά σου
να πιούμε για τις μέρες και τις νύχτες όπου χάθηκαν τ'αστεία που δεν είπαμε
(και με αυτά να γελάμε ξανά)
να ακούσουμε ξανά τις πρώτες σου κασέτες
σαν τα όνειρα των εραστών τoν Αύγουστο
σαν ηλιαχτίδες στα πρωινά φύλλα των δέντρων
άκουγα τις μέρες τότε πόσο γέλαγαν
και πως πεθαίναν ξαπλωμένες στο κρεβάτι
πάντα κάτι έμενε στο νου μου να σου πω
και συ μου έλεγες " ένα ακόμα σκαλοπάτι "
Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015
Παγοθύελλα
(παύση)
και ακόμα χαμογελάω... ψηλαφίζω το πρόσωπό μου για να βεβαιωθώ. Επιτέλους ηρεμία! :)