Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Ημιτελές

Ήταν όλα αρκετά... και παραπάνω... και δεν ένοιωσα καν τη πνοή μου να κόβεται. Ήταν σαν να ανέβαινα σε ένα βουνό μέσα σε μια καταιγίδα και μετά σαν να μη μπορώ να ανασάνω... στο βυθό της θάλασσας, στα έγκατα του πλανήτη, στις πολύβοες σκέψεις μας και στα ξεστρατισμένα μας αντίο. Ονειρεύτηκα για ένα ολόκληρο βράδυ ότι καθόμασταν μαζί... σε ένα στασίδι... μέσα σε μια εκκλησία... και το φως έμπαινε από κάποιο παράθυρο ψηλότερα και μας γέμιζε αστέρια πιο φωτεινά από τους ήλιους που ξέρουμε... φωτεινότερα... το φως ήταν που έκανε το σκοτάδι γύρω μας να ασφυκτιά. Θαμπωμένοι  και τρομαγμένοι από την κενότητα γύρω μας ψάχναμε ο ένας τον άλλο για να πιαστούμε. Εγώ σε βρήκα... και οι άγκυρες μου στάθηκαν πάνω σου σαν τσιμεντένιοι ογκόλιθοι καρφωμένοι σε ξένο χώμα. Και περίμενα να καταλαγιάσει η σκόνη, περίμενα να καταλαγιάσει η καρδιά μου μπας και δω τι έγινε. Τα δευτερόλεπτα είναι τα δύσκολα, όχι οι μέρες... τα δευτερόλεπτα. Και αν είναι να μου πεις κάτι μη περιμένεις ούτε δευτερόλεπτο! πέστο μου τώρα!! ΠΕΣΤΟ ΤΩΡΑ!Γιατί τα γαμημένα τα δευτερόλεπτα είναι τα πιο δύσκολα... τα πιο δύσκολα.