Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Κατανόηση

κι αν πεθάνουμε νέοι
κι αν τα βήματα φτάσουν
ως το τέλος του κόσμου
κι αν ξυπνήσουμε πάνω 
σε μια έρημη πόλη
με ανθρώπους που έφυγαν
και της καρδιές τους ξεχάσαν
κι αν οι μέρες σκοντάφτουν
και το μέτρημα χάνουμε
και αν τα μάτια μας κλείνουν
στην πανέμορφη δύση
κι αν ριγούν τα χαλάσματα
κι αν ο έρωτας σβήνει

θα'ρθει πάντα ο άνεμος
που σφιχτά μας κρατάει
και γελάει με τους φόβους μας
και τα μάτια μας κλείνει
μας φιλάει στο μέτωπο
και γλυκά κοκκινίζει
όταν παίρνει το χέρι μας
και γελώντας μας δείχνει
μια ξύλινη βάρκα του
που θυμίζει το σπίτι μας
και κρατάει στο χέρι του 
2 νομίσματα που έχουν
χαραγμένα τα μάτια μας
και τότε το ξέρουμε
ποση αγάπη μας έχει

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Ατελείωτες Παρελάσεις

Προσκυνάμε ευλαβικά τις νεκρές παρελάσεις των ημερών
μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μας
και ούτε που καταλαβαίνουμε τι μας λένε
και όσα καταλαβαίνουμε δε βγάζουν νόημα πια.
Μας κοιτάνε φοβισμένες οι μέρες
με τα εναγώνια βλέμματά τους πίσω από το θαμπό γυαλί που μας χωρίζει.
Εμείς ήρεμοι, τις κοιτάμε νωχελικά, μισομεθυσμένοι
καθισμένοι σε κάποιο μπαρ που πήγαμε να σκεφτούμε τα όνειρά μας
καθόμαστε μ'ένα γυάλινο λερωμένο ποτήρι
στο χέρι και το κουνάμε μιλώντας
στον εαυτό μας
του λέμε όλα μας τα όνειρα
όλα μας τα λάθη που θα ξανακάναμε
και όλες τις λέξεις που θα ξαναλέγαμε
όλες τις ιστορίες που θα ξανακούγαμε
όλες τις βόλτες που θα ξανακάναμε
Του λέμε για τα έκπληκτα μάτια
από τις μέρες που περνάνε
για τις βροχές που μας μούσκεψαν
και για άλλες που δεν ήρθαν ποτέ
τους λέμε για τα μάτια μας
που έγιναν πεζά μέσα σε μια νύχτα
και για τους χιτώνες που κρατάμε στην ντουλάπα μας
για τις πανέμορφες εμμονές μας
που μας σφίγγουν το λαιμό όταν δεν κοιτάμε
για τα αστέρια που πέθαναν μέχρι το φως τους να φτάσει ως εδώ
και για τα ψιθυριστά λογία τους που μας άγγιζαν μέσα στο σκοτάδι
για τα γιορτινά ρούχα μας που είναι πλέον γεμάτα στάχτη
και για τις γιορτές που έρχονται φωνάζοντας για να ξυπνήσουν τη λύπη μας
παραμιλάμε, νοσταλγώντας το παρόν και το μέλλον που ονειρευόμαστε
καθισμένοι σ' αυτό το μπαρ στην άκρη της θάλασσας
με ματωμένα χέρια και σκισμένα ρούχα, από το δρόμο, για να φτάσουμε ως εδώ
και κοιτάμε το ποτήρι...
το ποτήρι που κρατάει το χέρι μας...      

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

People just ain't no good!


Ναι... Προφανώς μπορεί να δίνω περισσότερη σημασία απ' ότι θα 'πρεπε σε αυτές τις μαλακίες, άλλα νομίζω γενικά το παραπάνω ισχύει. Δε ξέρω τι ακριβώς περιμένω και γω αλλά το ανθρώπινο είδος συνεχίζει να με απογοητεύει σταθερά και αμετάκλητα. Κάθε φορά και πιο κοντά στον Bukowski... κάθε φορά με την ίδια ηλίθια γεύση στο στόμα... κάθε φορά το ίδιο αγκίστρι καρφωμένο πάνω μας. Νομίζω δε θέλω να το παραδεχτώ. Δε θέλω να το πιστέψω άλλα όλο αυτό συνεχίζει να μου παραθέτει τα ακλόνητα και φυσικά συμπεράσματα για την πραγματικότητα και τις εκφάνσεις της, με τα οποία πολλές φορές επιχειρηματολογούσα εγώ το προηγούμενο βράδυ. Μετά όμως απλώς δε θέλω να τα πιστέψω... δε με συμφέρει... Πάντα ήθελα να πιστέψω στους ανθρώπους, στην γενικότερη αλληλεγγύη , στην ουτοπική ζεστασιά και κατανόηση που πίστευα ότι κατοικεί στον βαθύτερο και ιδανικότερο πυρήνα της ανθρωπότητας. Πόσο ψέματα είναι τελικά αυτό... Πόσο αναληθές και γλυκερνά αφελές είναι όλο αυτό... Εγώ όμως εκεί, να επιμένω και να παραλογίζομαι υπερασπιζόμενος την ανθρώπινη κατανόηση την αλληλεγγύη την αμοιβαία εθελοντική προσφορά για το κοινό καλό, την ... έχουν αρχίσει και μου προκαλούν αηδία πλέον όλα αυτά σαν κάποιο πολύ νόστιμο και ευπαρουσίαστο πιάτο σε ένα εστιατόριο που έχει ξεχαστεί έξω από το ψυγείο και μόλις το πλησιάζεις η οσμή του αναγκάζει το πρόσωπό σου να συσπαστεί. Και ξέρεις ότι τα υλικά ήταν καλά... ξέρεις ότι κάποτε ήταν πεντανόστημο. Η μαλακία που κάνω επανειλημμένα είναι που δοκιμάζω... δε θέλω να πιστέψω ότι όλο αυτό είναι σάπιο και βρωμάει. Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και πραγματικά τους δίνω ότι καλύτερο έχω. Και είμαι ακόμα τόσο αφελής που πιστεύω ότι θα το καταλάβουν ότι θα το εκτιμήσουν και ότι έστω θα μου χαμογελάσουν...χαχα Ναι ακούγεται πολύ χαζό αυτό τώρα, ακούγεται σαν κάποιος αναρχικός να εξηγεί πώς όλος ο κόσμος από αύριο, θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα. Κάθε φορά ανησυχώ οτι την επόμενη φορά θα ξανακάνω τα ίδια... Στο τέλος κάθε φορά ορκίζομαι ότι θα κοιτάξω να προστατέψω περισσότερο τον εαυτό μου και όχι όλους τους υπόλοιπους γύρω μου. Ποτέ όμως δεν νοιώθω σίγουρος ότι θα το κάνω...



Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Μείνε μαζι μας γαμώτο!!

... μείνε μαζί μας. Μου θυμίζεις τη Θ. τόσο πολύ που κάποιες φόρες νόμιζα ότι όλο αυτό που ζούσα είχε ξαναγίνει και απλώς το θυμόμουν από τότε. Ήταν σα να ήξερα τί θα πεις μετά, ήταν σα να ήξερα τι θα μου ψιθυρίσεις αχνά μέσα στο σκοτάδι του μαγαζιού κι ας ήταν τόσο αλλόκοτο και αλλοπρόσαλλο αυτό που έλεγες. Δυστυχώς δε κατάλαβα τελικά τι έλεγες... Δυστυχώς τα χείλη σου γελούν ακόμα και όταν τα μάτια σου πνίγονται. Δυστυχώς δεν είχαμε περισσότερο χρόνο και αυτό που πρόλαβα να σου δώσω ήταν μόνο συγκατάβαση και αμήχανα χαμόγελα. Και τώρα καταλαβαίνω ότι αυτά δεν έφταναν, δε θα μπορούσαν ποτέ να φτάνουν γιατί αυτή η παλίρροια μέσα σου ήταν τεράστια... δεν έφτανε μια απλή χειραψία για να νικήσει τους φόβους σου. Ήσουν τόσο μπερδεμένη, οι σκέψεις σου γαϊτανάκι στον άνεμο που μόλις κόπαζε έπεφτε κάτω στις λάσπες και δε μπορούσε ποτέ πια να είναι πολύχρωμο και ανάλαφρο. Όλο μου έλεγες μου έλεγες μου έλεγες και εγώ άκουγα λες και ήταν κάποιο παραμύθι. Προσπαθούσα να συμμετέχω και γω να το αλλάξω λίγο να το κάνω πιο ρεαλιστικό να του βάλω πάτωμα, πόρτες παράθυρα να του βάλω αιτία και αιτιατό να του βάλω χώμα και αλήθεια... μόνο που τότε δε θα ήταν παραμύθι πλέον, δε θα ήταν τα δικά σου λόγια , θα ήταν κάποιου άλλου τα λόγια. Ίσως κανενός. Ίσως αυτού που θα μπορούσες να είσαι. Γιαυτό σου λέω : ΓΑΜΩ ΤΟ ΔΙΑΟΛΟ! ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ! ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ  ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ! ΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΧΩΡΙΣ ΓΑΜΗΝΕΝΕΣ ΡΟΓΜΕΣ! Γύρνα πίσω με ένα πιο φωτεινό βλέμμα, πιο ήρεμο πιο καθαρό και μην μας μισήσεις... σε θεωρούμε κομμάτι μας, σε θεωρούσαμε παιδί μας, ένα κομμάτι από κάποιο εσωτερικό μας τμήμα προστατευμένο όσο καλύτερα μπορούμε γιατί το βλέπαμε πόσο εύθραυστο είναι, βλέπαμε τις ρωγμές στο χαμόγελό σου και είχαμε μια μπερδεμένη λέξη στα χείλη μας να μας φοβίζει... Ήθελα να είσαι χαρούμενη και θα μπορούσες να είσαι αν το επέλεγες. Θέλω να είσαι χαρούμενη και μπορείς να είσαι αν το επιλέξεις... τώρα.