Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Παγοθύελλα

Επιτέλους ηρεμία... όσο άσχημο και αντίθετο και να ακούγεται αυτό σε σχέση με αυτά που πιστεύω για τους ανθρώπους, είναι αλήθεια. Δεν έχω ξανακουραστεί πιο πολύ, δεν έχω ξαναματώσει τόσο πολύ... και για ποιο λόγο? Συνειδητοποιώ ότι νοιώθω ένα χαμόγελο στα χείλη μου τώρα που γράφω. Νοιώθω πιο ελεύθερος... χωρίς υποχρεώσεις που ξεκινούν από μένα, χωρίς τον φόβο της τυφλής κατηγορίας, δίχως ματωμένες σκέψεις μπερδεμένες με τριαντάφυλλα... Το ήξερα ότι εκεί θα κατέληγε... μου το είχες πει από την αρχή εξάλλου. Ότι έτσι κάνεις με όλους. Το φοβόμουν όσο τίποτα. Αλλά ήθελα να δοκιμάσω, να δω αν μπορώ να γίνω κάποιος... και προσπάθησα μέχρι αηδίας... Όπως κάνω πάντα δηλαδή... Για μια στιγμή νόμισα ότι έγινα κάποιος... Βρέθηκα σε έναν παγετώνα με λειψά ρούχα και σκιές να κινούνται γύρω μου μέσα στον απόηχο του χιονιού. Επέμενα περπατώντας όλο και πιο μακριά, μέχρι που χάθηκα... Τώρα ξέρω... Δεν υπάρχει κανείς άλλος εκτός από εσένα εκεί έξω... και αυτό μου το'χες πει... Πάγωσα μέχρι τον πυρήνα και πέθανα εκεί... ίσος είναι ο μόνος τρόπος τελικά για να συνειδητοποιήσεις ότι ονειρεύεσαι, να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξη του εαυτού σου μέσα στο χώρο και στον χρόνο όπως παλιά... Ξέχασα, άλλαξα, συμβιβάστηκα... Έχασα τον εαυτό μου μέσα στην παγοθύελλα... Πέθανα εκεί... Ευτυχώς! Για να μπορέσω να γυρίσω πίσω τελικά, να με ξαναβρώ από κει που με άφησα... Ενδιαφέρον τo ταξίδι αλλά και πολύ επικίνδυνο. Χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας, χωρίς διαβεβαιώσεις...

(παύση)

και ακόμα χαμογελάω... ψηλαφίζω το πρόσωπό μου για να βεβαιωθώ. Επιτέλους ηρεμία! :)

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Scripta manent

Σε είχα ερωτευθεί ένα πρωινό λίγο πριν ξυπνήσω και ένοιωθα τα μαλλιά σου να ακουμπάν το πρόσωπό μου... χωρίς να βρίσκεσαι δίπλα μου. Δε κατάλαβα ποτέ τι ζήτησες από μένα όλες αυτές τις μέρες που πέρασαν. Δε καταλαβαίνω ακόμα τι θέλεις από μένα. Νοιώθω ότι σου δίνω όσα πράγματα μπορώ απλώς μήπως και πετύχω κάποια μέρα αυτό που θέλεις. Σα να κυνηγάς πουλιά στο απόλυτο σκοτάδι... μερικές φορές νομίζω ότι μου δίνεις και συ κάτι, αλλά συνήθως είναι ότι απομένει, ότι περισσεύει και δε ξέρεις που να το βάλεις. Κάποιες φορές πιστεύω ότι σ'αγαπάω, άλλες νομίζω ότι θέλω να σε κάνω ένα με μένα, άλλες ότι πρέπει να σε βοηθήσω να αλλάξεις αυτό που είσαι και να σταματήσεις (κατά την αντικειμενικότατη άποψη μου) να βλάπτεις τον εαυτό σου και να σταματήσεις να φοβάσαι πια τους ανθρώπους. Άλλες φορές σε φοβάμαι... Φοβάμαι ότι θα μου πεις χαμογελώντας ότι κάποιος που αγαπώ πολύ μόλις πέθανε, ή ότι θα μου πεις ξαφνικά ότι σε πρόδωσα και ότι με μισείς για όλα αυτά που σου έχω κάνει... χωρίς εγώ να ξέρω τίποτα απ' αυτά. Απλά θα μένω έκπληκτος και παγωμένος να σε κοιτάζω με απορία. Δε μπορώ να σε καταλάβω... και προσπαθώ τόσο καιρό... με μπερδεύεις... ανακατεύεις τα σωθικά μου κάθε φορά που βρισκόμαστε. Δεν είμαι σίγουρος αν θες να είσαι εδώ. Νομίζω πρέπει να σε αφήσω να φύγεις... Με κάνεις να νοιώθω ότι δε θα χρειαστεί τίποτα περισσότερο από το να μας αφήσω να σβήσουμε ο ένας από τη καθημερινότητα του άλλου... Δε θα χρειαστεί τίποτα περισσότερο από το να σταματήσω να κουράζομαι... από το να ξεκουραστώ...

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Τα έλεγε ο Κάφκα...

Έγραφα ένα μυθιστόρημα χτες βράδυ! Ήταν περίπου 500.000 σελίδες. Είχε να κάνει με όλα αυτά που έχουν σημασία πια, με όλα όσα πρέπει να ασχοληθούμε και με αυτά που μπορούμε να βάλουμε στην άκρη και να τα δούμε αργότερα. Κοιμήθηκα ήσυχος αλλά όταν ξύπνησα δεν μπορούσα να βρω που είχα βάλει αυτά που είχα γράψει. Δεν ήταν στην συνηθισμένη τους θέση. Δεν ήταν εκεί που τα έβαζα εδώ και τόσα χρόνια. Έψαξα στο μπαλκόνι μου, στα σκονισμένα συρτάρια μου και στα ράφια του γραφείου που τα έβρισκα συνήθως αλλά δεν υπήρχαν. Τότε προσπάθησα να θυμηθώ τι είχα γράψει αλλά δεν θυμόμουν. Δεν θυμόμουν καν για το θέμα που είχα γράψει. Απλώς ξεχείλιζα από την αγωνία και την προσμονή του να θυμηθώ κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό αλλά το έχω ξεχάσει. Αγωνιούσα να ηλεκτροδοτήσω τους νευρώνες του εγκεφάλου μου που έκρυβαν αυτές τις πληροφορίες που θα με έστρεφαν στη σωστή κατεύθυνση που θα με βοηθούσαν να κάνω αυτά που θέλω. Τί ήθελα όμως να κάνω? Είχε σχέση με εμένα με τους ανθρώπους γύρω μου? με το κόσμο γύρω μου? Δε θυμάμαι. Έψαχναν όλοι μου οι φίλοι μέρες και ώρες και ανακατέβαμε μαζί το σπίτι μου. Τα πράγματα μου είχαν γίνει σοροί που ξεχύνονταν από δω και από κει ανάλογα με το πού βρισκόμασταν και ψάχναμε και ανακατέβαμε το μυαλό μου και την καρδιά μου. Έπρεπε να το βρούμε πάση θυσία. Κάπου εδώ θα είναι δεν μπορεί να εξαφανίστηκε! Ίσως παράπεσε κάπου! Ίσως παράπεσε κάτω από το πάτωμα ή μέσα σε καμιά από τις κλειδαρότρυπες από τις πόρτες, μπορεί να βρισκόταν μέσα στους τοίχους ή μέσα στα καλώδια... αλλά είναι αυτό δυνατόν? θα χωρούσε εκει? Πόσο μεγάλο ήταν αυτό που ψάχνουν 2 χρόνια τώρα κάποιοι άγνωστοι μέσα σε μια κουφάλα ενός γέρικου δέντρου? ΤΙ είναι τελοσπάντον αυτό που ψάχνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν εδώ? Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποιος έχασε κάτι μέσα στο σπίτι μου πριν από πολλά χρόνια και ήρθαν μετά ακάλεστοι όλοι αυτοί οι συγγενείς του και άρχισαν να ανακατεύουν το σπίτι που μένω! Τώρα το έχουν κάνει κανονικό εργοτάξιο, δουλεύουν σε 8ωρη βάση σύμφωνα με τον κανονισμό και πληρώνονται. Όλα νομότυπα και κανονικά. Γιατί πολλές φορές μπορεί να γίνονται και έλεγχοι από τα κεντρικά. Κάποιος έλεγε ότι σε έναν άλλο τομέα είχαν γίνει έλεγχοι και υπήρξαν κυρώσεις. Μπορεί να έρχονταν και εδώ κάποια στιγμή. Εγώ κοιταζα να είναι τα δικά μου πράγματα στην σειρά τους και να ξέρω που τα έχω... σε περίπτωση πολέμου. Ποτέ δε ξέρεις τι γίνεται. Εμείς καλά έχουμε όλα τα καλά εδώ και μπορούμε να ζούμε όμορφα και ωραία, αλλά σε άλλα μέρη ο κόσμος βρίσκεται σε αναταραχή. Διαβαίνουμε μια περίεργη και πολυσύχναστη μεριά της ιστορίας. Μας την δίδαξαν στο σχολείο και την θυμάμαι ακόμα! Θυμάμαι κάθε σελίδα λες και την έχω μπροστά μου κάθε φορά! Θυμάμαι τα πάντα από αυτό το βιβλίο! Εγώ το είχα γράψει εξάλλου! Έχει να κάνει με τα πράγματα που έχουν σημασία για μένα και που θα πρέπει να τα κοιτάζω και ποια πράγματα μπορεί κάποιος να τα δει αργότερα. Είναι ένα είδος οδηγού για το πώς να οργανώσεις και να ξαναβρείς το δρόμο σου στη ζωή. Το θέμα είναι άλλο όμως... Πότε θα φύγουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι από το σπίτι μου? Τι κάνουν εδώ μέσα? Δουλεύουν λένε... Τι δουλειά κάνουν τελοσπάντων? 

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Ημιτελές

Ήταν όλα αρκετά... και παραπάνω... και δεν ένοιωσα καν τη πνοή μου να κόβεται. Ήταν σαν να ανέβαινα σε ένα βουνό μέσα σε μια καταιγίδα και μετά σαν να μη μπορώ να ανασάνω... στο βυθό της θάλασσας, στα έγκατα του πλανήτη, στις πολύβοες σκέψεις μας και στα ξεστρατισμένα μας αντίο. Ονειρεύτηκα για ένα ολόκληρο βράδυ ότι καθόμασταν μαζί... σε ένα στασίδι... μέσα σε μια εκκλησία... και το φως έμπαινε από κάποιο παράθυρο ψηλότερα και μας γέμιζε αστέρια πιο φωτεινά από τους ήλιους που ξέρουμε... φωτεινότερα... το φως ήταν που έκανε το σκοτάδι γύρω μας να ασφυκτιά. Θαμπωμένοι  και τρομαγμένοι από την κενότητα γύρω μας ψάχναμε ο ένας τον άλλο για να πιαστούμε. Εγώ σε βρήκα... και οι άγκυρες μου στάθηκαν πάνω σου σαν τσιμεντένιοι ογκόλιθοι καρφωμένοι σε ξένο χώμα. Και περίμενα να καταλαγιάσει η σκόνη, περίμενα να καταλαγιάσει η καρδιά μου μπας και δω τι έγινε. Τα δευτερόλεπτα είναι τα δύσκολα, όχι οι μέρες... τα δευτερόλεπτα. Και αν είναι να μου πεις κάτι μη περιμένεις ούτε δευτερόλεπτο! πέστο μου τώρα!! ΠΕΣΤΟ ΤΩΡΑ!Γιατί τα γαμημένα τα δευτερόλεπτα είναι τα πιο δύσκολα... τα πιο δύσκολα. 

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Happy tree thoughts

Τώρα στις μέρες του καλοκαιριού ξεχάσαμε... Τώρα στα κάτασπρα σύννεφα μετράμε τις μέρες που έρχονται σε μας... και τα χαμόγελα στερεωμένα στα μαλλιά μας να μας νανουρίζουν. Μουδιάσαμε τόσα χρόνια, κακομάθαμε...  δε ακούγαμε τους γδούπους και τα επιφωνήματα. Περιμέναμε ελπίζοντας πως όλα θα περάσουν... όλα θα γίνουν καλύτερα όλες οι γαμημένες οι πληγές θα γιατρευτούν μόνες τους. Και τα μάτια μας πόσο τεμπέλικα κοιτάζουν τον ορίζοντα τώρα. Πόσο φοβισμένα. Πόσο λάγνα κοιτούνε πίσω. Και νοιώθω μια ανακούφιση μια ηρεμία μια δικαίωση... Επιτέλους ηρεμία! Επιτέλους ησυχία! Σταματήσαμε να φοβόμαστε τι θα χάσουμε, δεν υπάρχουν και πολλά πια... Το ηλιοβασίλεμα θα είναι πάντα όμορφο όταν το κοιτάς... Όπως και η χαρμολύπη του '60 στην Αμερική, όπως και οι νέοι αιώνες που περνάνε μπροστά μας, όπως και τα φοβισμένα σου μάτια και η ανάγκη μου να τα αλλάξω, αυτή η γαμημένη ανάγκη να φτιάξω όλο το γαμημένο κόσμο... η προσπάθεια μου να δω την αλήθεια σαν μια πρόταση, η ανάγκη μου να μεγαλώσω και να κάνω πιο πλατύ τον ορίζοντα. Μα τώρα ήρθε η ώρα, πρέπει να τους πούμε και την αλήθεια... πρέπει να τους πούμε οτι οι μικρές στιγμές που είχαμε πέρασαν και δεν θα υπάρξουν πουθενά αλλού. Οτι πια δε θα μπορούμε να καταλάβουμε κάν τι θα πεί αυτό. Απλά θα κοιτάμε μια γραμμή από σύννεφα στον αέρα καθώς ο ήλιος μας κλείνει τα μάτια και θα αναρωτιόμαστε πώς έγινε αυτό, θα αναρωτιόμαστε γιατί μας φαίνεται τόσο ψεύτικος ο ήλιος και γιατί δε μπορούμε πια να νοιώσουμε αυτό το σκίρτημα στα σωθικά μας. Τι συνέβη? "Δε θυμάμαι να πεθαίνουμε" θα μου πεις. "Δε θυμάμαι να ξεμακραίνει η πνοή μας από αυτά που λέγαμε" θα μου πεις μπερδεμένη... Εγώ θυμάμαι όμως... μας θυμάμαι να σβήνουμε σιγά σιγά ξαπλωμένοι στο καναπέ μας... 

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Ναι...

Για αυτούς τους θανάτους σας λέω...
για το θάνατο που νιώθεις όταν περπατάς μέσα από τον ήλιο, στην σκιά του καλοκαιριού
για το θάνατο που κρύβεται μέσα στα αγριολούλουδα όταν τα κοιτάξεις από κοντά,
μόλις νοιώσεις την πνοή τους στο δέρμα σου
για τον θάνατο που κρύβεται μέσα στις χαραμάδες του ήλιου
και για την απροθυμία των πρωινών χαμόγελων
για τα χέρια που ακουμπάν στον δέρμα σου καθώς τα σύννεφα γίνονται ροζ
και αναστατώνουν τις πεταλούδες μέσα στα σπλάχνα σου
για τη μυρωδιά των γιασεμιών στον γεμάτο υγρασία αέρα
Για το θάνατο που υπάρχει στην στιγμή που περπατάς στα σκοτεινά δρομάκια της πόλης ένα λαμπρό πρωινό
και για τον θάνατο που κάνει τις λέξεις μέσα στο κεφάλι σου να αντηχούν καθώς χαμογελάς.
Για την ελευθερία των λευκών καθαρών ρούχων κρεμασμένα στον αέρα από πάνω μας... Για τα λουλούδια και τα αγριόχορτα που αγωνιούν να φτάσουν να σε ακουμπήσουν, καθώς περνάς δίπλα τους.
...και ναι... γιατί να βιαζόμαστε τόσο; Ο θάνατος είναι πάντα ο πρώτος συγγενής που έρχεται.
Είναι αυτός που μυρίζει αίμα μετά το ατύχημα. Ο τεχνοκράτης θάνατος. Πέτρινος μες στην αβεβαιότητά μας.
Και τέλος είναι και αυτός ο θάνατος, ο καλά κρυμμένος, ο πρωταρχικός, ο αναπόφευκτος, ο γνωστός, ο αναγκαίος, ο γλυκός και ο αμόλυντος που κρατά την καρδιά μου στα χέρια του όταν περνάς απ' το μπαλκόνι μου τη νύχτα.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Παραγεμισμένες καρδιές...

Κάνουμε κύκλους κύριοι... Δε θέλουμε ποτέ να αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας γιατί ο φόβος που ταΐζουμε κάθε βράδυ έχει πάρει τώρα πια τη θέση της καρδιάς μας. Και δε μπορούμε ούτε να τη δούμε ούτε να την αγκαλιάσουμε πια. Αλλά δε μας νοιάζει... σαν βλάσφημοι μικροί θεοί ανακατεύουμε τα δεδομένα στις εικασίες μας και εκστασιασμένοι λατρεύουμε το άπειρο! Λατρεύουμε όλα τα αστέρια στον ουρανό αλλά και το καθένα ξεχωριστά! Το καθένα με το όνομά του! Mε το δικό του γνώρισμα... και ΌΧΙ, δεν μας επιτρέπουμε να ξεχάσουμε κανένα!! ΚΑΝΈΝΑ!! Ναι! Λατρεύουμε το άπειρο κυρίες και κύριοι! Και προσπαθούμε να το αγκαλιάσουμε και προσπαθούμε να το νοιώσουμε, να τα δοκιμάσουμε, να το καταλάβουμε με τα μεθυσμένα μας λόγια... Λατρέψαμε την απολυτότητα και την ευδαιμονία μέσα στο χάος του μυαλού μας! Για να ξεχάσουμε τον εαυτό μας... να ξεχάσουμε τα όνειρα που μας χτυπάνε την πόρτα τα μεσάνυχτα. Μεθυσμένοι με τον θάνατο που μας χαμογελάει περιπαιχτικά σε κάθε μας βήμα ανοίγουμε τα χέρια μας για να αγκαλιάσουμε όλο το κόσμο, να αγκαλιάσουμε με όλη μας τη δύναμη τον άνθρωπο που κοιτάμε κατάματα αυτή τη στιγμή. να αγαπήσουμε όλα του τα λάθη όλες τις ασχήμιες του και να προσπαθήσουμε με όλη μας τη καρδιά να τον κάνουμε χαρούμενο να τον κάνουμε καλύτερο και τελικά να του ζωγραφίσουμε ένα χαμόγελο με λαδομπογιές πάνω στο στόμα... Διαλέγουμε πάντα τους πιο δύσκολους... αυτούς με τα σπασμένα μάτια και τις ραμμένες καρδιές... και αυτό που θέλουμε είναι να δώσουμε όλη αυτή την αγάπη που συσσωρεύεται μέσα μας και κάνει τη καρδιά μας να ασφυκτιά κάτω από το βάρος της...

Η αλήθεια

Και τώρα θυμήθηκα: "Η αλήθεια είναι μια σπηλιά στα μαύρα βουνά, κοιτάζοντας τον γαλαξία μέσα στα μάτια μιας τυφλής κουκουβάγιας"! Και το παράξενο είναι ότι όλα αυτά είναι πράγματι αλήθεια...! Αυτά που ακούμε γύρω μας και μας ξαφνιάζουν, και κάνουν το στέρνο μας να διαστέλλεται για να παίρνουμε πιο μεγάλες ανάσες από την πραγματικότητα. Κανείς δε μας ζήτησε ποτέ να τα εξιστορίσουμε, αλλά νοιώθουμε πολύ καλά ότι είναι αλήθεια... Δε μπορεί να συμβαίνει και αλλιώς εξάλλου! Τα μάτια μας βλέπουν όλο και περισσότερους γαλαξίες τελευταία χωρίς να μπορούμε να το εξιστορίσουμε σε κανένα γύρω μας... Δεν είναι οι νεκρές κεραίες πάνω απ'τα κεφάλια μας ούτε τα μακρόσυρτα μοιρολόγια που ακούγονται που μας κάνουν να ανησυχούμε... Ο αέρας μας κάνει... που μας μιλά συγκαταβατικά... που μας δροσίζει μέχρι να παγώσουμε και σπρώχνει τα σύννεφα, σιγά σιγά, όλο και πιο κοντά στον ήλιο...

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Συγκομιδή

Γιατί αγάπη δεν είναι τα άυπνα μάτια μας

... δεν είναι τα σπασμένα μας δάχτυλα

Έρωτας δεν είναι το σκοτάδι της ψυχής μας


Αγάπη ( ΓΑΜΗΜΈΝΗ αγάπη) δεν είναι τα στοιχειωμένα λόγια γραμμένα πάνω στο τοίχο 



ούτε τα μάτια μας ήταν ποτέ τόσο ξένα

Ερωτευμένα κι'αυτά με τους καλύτερους εφιάλτες μας

δε ζητήσαμε ποτέ τίποτα λιγότερο από τη συγκομιδή μας...

από την αναστάτωση

τον τριγμό

του σώματος

και της ψυχής μας

Πάνω σε αυτό το ατέρμονο ταξίδι προς το θάνατο