Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Μαρμότα

... μισομεθυσμένος κατά τις 10-11 κατά μέσο όρο... Μπορεί να ξυπνήσω και τις 8 ή τις 12 πιο σπάνια. Τις 11 έχω πρόβα ας πούμε και έρχεται ο Π. και με παίρνει με το αυτοκίνητο κατά τις 11μισή. Κάνει το κόπο να ανέβει σπίτι μου στο 1ο όροφο, για να μου κουβαλήσει τη βαλίτσα με τα πετάλια. Μετά την εγχείρηση για την κήλη δεν μου επιτρέπω να κουβαλάω βαριά πράγματα και τα πετάλια ζυγίζουν καμιά 20ρια κιλά.

Στη πρόβα δε θα δουλεύει αρχικά ο ενισχυτής μου γιατί ο Ν. ήθελε να δοκιμάσει ένα (τεχνικοί όροι) και αποσύνδεσε τα (τεχνικοί όροι) από τον ενισχυτή μου για να συνδέσει το (τεχνικοί όροι) αλλά ξέχασε να τα ξανασυνδέσει. Θα πάρω έναν άλλο ενισχυτή που θα βρω πίσω από την κουρτίνα του stage και θα συνεχίσουμε την πρόβα για 2-3 ώρες. Στα τελευταία 2-3 κομμάτια που θα παίξουμε θα έρθει κάποιος να μας χαιρετήσει και να δει την πρόβα. Μπορεί να περάσει ο ιδιοκτήτης του χώρου ο Ν. που πέρασε να κάνει μια δουλειά, ή η Μ. με την αδερφή της και την Χ. .

Όταν τελειώσουμε θα μαζέψουμε και θα βγούμε έξω εντυπωσιασμένοι από το πόσο φωτεινός είναι ο ήλιος. Κάποιοι θα πάνε για καφέ, μπορεί να πάω και γω καμιά φορά. Όμως τώρα θα πάω με τον Π. σπίτι και στο αυτοκίνητο θα λέμε πως πήγε η πρόβα. Θα φάω ότι μαγείρεψα χτες ή θα μαγειρέψω κάτι. Θα κοιτάζω το facebook μέχρι να τερματίσω το scroll down και μετά θα ξεκινήσω απ'την αρχή... Θα χαζέψω στο you tube και θα απαντήσω σε κάνα τηλέφωνο κατά τις 7 που θα μου λέει να πάμε καμιά βόλτα κατά τις 8 με την Μ. . Θα πάμε στη πλατεία και μπορεί και στην θάλασσα. Ακολουθεί καφεδάκι στην "Αρκούδα" με μια πιο μεγάλη παρέα απ'την οποία μαθαίνω γιατί δε δούλευε ο ενισχυτής το πρωί και μετά το γράφω παραπάνω. 

Κατά τις 10 και, θα πάω να δω την Χ. που παίζει σε μια εκδήλωση που θυμίζει πάρτι μικρομασώνων της Κέρκυρας. Τέχνη με οδηγίες χρήσης: Σε ένα μπολ βάζουμε το βιολί - τσέλο με απαγγελία ποίησης, φουλάρια, μπλε-κόκκινο φωτισμό και την χορωδία φωνών ενός Κερκυραϊκού συλλόγου, προσθέτουμε νερό και ανακατεύουμε καλά. Βγαίνουμε έξω και συζητάμε με τον Μ. για αυτό που βλέπαμε... Η random  συνάντηση της ημέρας συμβαίνει τώρα και έρχονται ο Π. και τα υπόλοιπα παιδιά. Πηγαίνουμε να καθίσουμε στα τσιπουράδικα και τελικά βρίσκουμε να καθίσουμε σε ένα ξεχασμένο τραπέζι. Ξέχασα να σας πω ότι πιο πριν είχαμε συναντήσει random και τον Γ. και είπαμε να του στείλω που θα κάτσουμε για να δει μήπως έρθει. Έρχεται και μιλάμε για το video-clip με τους παπάδες, τα άμφια, τους δαιμονισμένους και τα γουρούνια. Ο φίλος του Γ. που ήρθαν μαζί και ξεχνάω πάντα το όνομά του (νομίζω είναι Μ.) δε μιλάει και μας κοιτάζει παραξενεμένος. Του εξηγούμε για το video-clip... 

Μου στέλνει μνμ η Μ. και μου λέει ότι είναι στο μπαρ που κάναμε πρόβα το πρωί. Μου δίνει και άλλες πληροφορίες... Πηγαίνουμε εκεί με την Χ. τον Γ. και τον φίλο του. Βρίσκουμε τον Τ. την Μ. την Μ. και την αδερφή της την Ν. και τον ιδιοκτήτη τον Ν. . Πίνουμε, μιλάμε με τον Γ. και τον Ν. για μουσικές και συγκροτήματα, φλερτάρω λίγο με τη φίλη της Μ. . Χαιρετάμε τον Π. και τον Σ. που κάθονται απέναντι μας, πίνουμε, μιλάμε μπερδεμένα ξαναπίνουμε και κατά τις 3 παραπατάω προς το σπίτι. Κοιτάζω το φου-μπου και κατά τις 4 κοιμάμαι... Βλέπω πολύ συχνά το ίδιο όνειρο, ότι είμαστε μαζί σπίτι και εσύ έχεις αποφασίσει ότι θα φύγεις. Η αναμονή του ότι θα φύγεις μου φέρνει κλειστοφοβικά συναισθήματα... μοναξιά... αισθάνομαι τόσο μόνος... αναπόφευκτο... Στο τέλος από το όνειρο συνήθως κλαίω...

Ξυπνάω... (επαναλάβετε ξανά απ'την αρχή)

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

.-

Σαν να βγάζεις από πάνω σου τα παλιά ρούχα, τα σκισμένα τα βρώμικα ρούχα, τα λιωμένα, που τα αγαπάς τόσο πολύ, που έχουν γίνει ένα με σένα... που νομίζεις ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι σου. Αλλά τώρα έχουν αλλάξει. Δεν είναι τα ίδια απ'όταν τα πρωτογνώρισες πριν 13 χρόνια, πριν 18 χρόνια. Πριν να είσαι αυτός που είσαι. Όταν κάποιος άλλος που σου έμοιαζε τα διάλεξε... και συ τ'αγάπησες τόσο πολύ ώστε νόμισες ότι ήταν ένα με το σώμα σου.

Τα μανίκια τους κόπηκαν, έλιωσαν, αδυνάτισαν, κρέμασαν οι ραφές τους από την πολύ τριβή, από την διαρκή γνώση ότι είναι εκεί, από το να ξεχνάμε ότι είναι εκεί, από το να το ξεχνούν κι'αυτά.
Και τώρα συνειδητοποιείς ότι σε βαραίνουν, ότι κολλάνε πάνω σου. Για πρώτη φορά σκέφτεσαι να τα βγάλεις... και να μείνεις γυμνός. Σκέφτεσαι πώς θα ήταν (άραγε) χωρίς αυτά. Σκέφτεσαι αν θα βρείς άλλα να σου κάνουν. Σκέφτεσαι αν θα μπορείς να πάρεις άλλα. Σκέφτεσαι τί μέρα της εβδομάδας είναι... Σκέφτεσαι τι ακριβώς κάνεις εδώ... και προσπαθείς να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Κάτι σου θυμίζει ο κύριος... είναι συμπαθητικός βρίσκεις. Σου λέει οτι είναι κουρασμένος. Όλο αυτό σου λέει τελευταία. Δείχνει κουρασμένος, απογοητευμένος, έτοιμος να τα παρατήσει, έτοιμος να μην τον ενδιαφέρει τίποτα πιά. Το χαμόγελο δεν έχει την λάμψη που'χε παλιά, τα μάτια πιο κυνικά απο ποτέ και τα χείλη πολύ πιο ειρωνικά απ'ότι θυμάσαι. Δε μπορούσε όμως να δει τα λιωμένα ρούχα πάνω του. Δε μπορούσε να δει ότι τον ενοχλούν και οτι θα έπρεπε να τα είχε αλλάξει κάποια στιγμή. Τώρα θέλει να τα διώξει όλα. Τώρα βλέπει πιό καθαρά. Τώρα γίνονται όλα όσα φοβόταν... μαζί, ταυτόχρονα. Τώρα μένει γυμνός, γιατί καθώς βγάζει ένα ρούχο από πάνω του (αυτό που αγαπά πιο πολύ, αυτό που κάλυπτε όλο του το σώμα) βλέπει και άλλα να ξεκολλούν και να κρέμονται ετοιμόρροπα και να πέφτουν και να χάνονται.

Θέλω τόσο πολύ να τα τραβήξω όλα αυτά τα κουρέλια απο πάνω μου. Θέλω να απελευθερωθώ από αυτά... κιας μείνω γυμνός, κιας κρυώνω. Με ένα μαγικό σχεδόν τρόπο όμως βλέπω ότι έρχονται άλλοι άνθρωποι και με αγκαλιάζουν με όλη τους τη καρδιά, έρχονται άνθρωποι που δεν τους περίμενε κανείς, απρόσκλητοι, όμορφοι, χαρωποί, γεμάτοι αγάπη και χαμόγελα, που προσπαθούν να με αγκαλιάσουν. Προσπαθούν να με κοιτάξουν στα μάτια, κάτω από τη μάσκα μου, κάτω από την ευγενική πρόσοψη.

Κάποιες φορές νοιώθω ότι είναι πολύ αργά, ότι είναι καλύτερα να κοιμηθώ, να τα παρατήσω και να ξεκουραστώ, αλλά συνεχίζω για αυτούς που με αγκαλιάζουν και κρέμονται από πάνω μου, με κάνουν να χαμογελάω ξανά. Και τώρα πρέπει να γίνω πιό όμορφος, πιο ενδιαφέρον, πιο αποτελεσματικός. Να αποφασίζω για 'μένα, να διαλέγω να κάνω τα δικά μου λάθη, να γίνω δικός μου ξανά, να λέω αυτά ακριβώς που θέλω όταν τα θέλω και να ζητάω... να ζητάω ξανά.

Τώρα βρίσκομαι ανάμεσα

Ελπίζω να μην είμαι τόσο κουρασμένος όσο λέω...

Λ.

Μου 'χες πει ότι θα σε έβρισκα στην πλατεία, κάθε καλοκαίρι, κάθε απόγευμα, όποτε ήθελα. Ότι δε θα ξεχνούσαμε τις ανάσες μας και θα περιμέναμε υπομονετικά να βρεθούμε ξανά. Σαν να ήταν σίγουρο ότι θα βρεθούμε, σα να τα είχαμε κανονίσει όλα. Σε πίστεψα επειδή είδα πόσο φυσικά και αβίαστα το πίστευες όλο αυτό... Σου γκρίνιαζα αρχικά, ότι θα χαθούμε και ότι δε θα μιλάμε πια στο τηλέφωνο, ούτε θα μου στέλνεις πια μηνύματα με τελείες, αποστρόφους και παρενθέσεις να σχηματίζουν αρκουδάκια.
Οι μέρες πέρναγαν όπως περνάνε και σήμερα. Με τον ήλιο να μας κάνει να χαμογελάμε με το ζόρι και τις πυγολαμπίδες το βράδυ να έρχονται κοντά μας και να μας ψιθυρίζουν αλήθειες με τις λεπτές φωνές τους. Πάντα με κοίταζες σα να θέλεις κάτι να μου πεις και σα να αμφιβάλλεις για το αν είναι αλήθεια αυτά που σου λέω εγώ. Φορούσες ένα άσπρο στενό φανελάκι ένα σκουρόχρωμο τζίν και ένα σταυρό. Θυμάμαι που μου έλεγες πόσο περίεργη εφεύρεση θεωρείς τα παπούτσια.
Περπατούσαμε μαζί στο φρούριο και μου έλεγες με μισόλογα για το τι συμβαίνει στη ζωή σου. Νομίζω περισσότερο για να τα ακούσεις εσύ τα έλεγες... Ένοιωθα ότι ήθελες να μου μιλήσεις αλλά φοβόσουν να πεις τα πράγματα που συνέβαιναν. Για την μητέρα σου... για το ότι θα έφευγες και θα πήγαινες στην Αθήνα, για τις μπερδεμένες σκέψεις σου... και για το ότι κάποιες φορές ο καλοκαιρινός ουρανός μαύριζε και όλα γύρω σου σκοτείνιαζαν και αρρώσταιναν. Σου τα έλεγα και εγώ αυτά... με κοίταζες με μισάνοιχτο το στόμα...
Και μετά ξαφνικά χιόνιζε! Πηγαίναμε βόλτες στη Γαρίτσα, ανάμεσα στη θάλασσα και στα δέντρα, ανάμεσα σε αυτά που σκεφτόμασταν και σε αυτά που λέγαμε. Άσπρα άνθη από τα δέντρα παρασύρονταν από τον ανοιξιάτικο αέρα και γέμιζαν τα πάντα γύρω μας. Όλοι οι δρόμοι της πόλης έμοιαζαν χιονισμένοι κάθε άνοιξη.
Τελικά νομίζω είχα δίκιο σε όσα λέγαμε. Χαθήκαμε, μεγαλώσαμε, βρεθήκαμε εδώ και εκεί, γίναμε κάποιοι άλλοι. Ευχάριστα όλα αυτά! Ευχάριστα...
Το πρόβλημα είναι οτι δυσκολεύομαι να ξεχάσω... αυτο είναι όλο.