Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

17/5/10


Όλο φυσάει εδώ και δεν αφήνει τις σκέψεις μας στάσιμες. Όλο φυσάει και μας ανακατεύει τη ψυχή. Διώχνει τις μέρες από πάνω μας ο αέρας πριν καλά καλά το καταλάβουμε. Τα πουλιά στον αέρα σαν στάσιμοι χαρταετοί...Δεν μιλάμε. Παρά μόνο περιμένουμε να κοπάσει ο αέρας, περιμένουμε να καταλαγιάσουν τα πράγματα, για να ανοίξουμε ξανά τα μάτια μας. Οι μέρες γαντζώνονται από πάνω μας και καθώς τις τραβάει ο άνεμος αφήνουν τα νύχια τους να μας σημαδέψουν. Οι "Μικρές πληγές"... μπερδεμένες με το μέλι που καλύπτει την απογευματινή μας συντροφιά,... ξεχνιούνται τόσο εύκολα.
Μένουμε στάσιμοι μέσα στον άνεμο...χωρίς να φοβόμαστε, χωρίς να προσδοκούμε , χωρίς να ελπίζουμε... Μόνο περιμένουμε. Περιμένουμε να καταλαγιάσει επιτέλους, να έρθει η ώρα που συνέχεια ονειρευόμαστε το βράδυ, για να φτάσουμε στο τέλος αυτού του δρόμου. Όπως στα όνειρά μας που τρέχουμε, αλλά σε αργή κίνηση και δεν φτάνουμε ποτέ να αρπάξουμε αυτό που θέλουμε. Δεν φτάνουμε παρόλες τις συσπάσεις του προσώπου μας. Δεν φτάνουμε να αγγίξουμε αυτό που βρήσκεται μπροστά μας. Είναι σα να κινούμαστε μέσα σε ένα πελώριο παχύρρευστο υγρό, που όσο και αν προσπαθήσουμε δεν μας αφήνει να κινηθούμε πιο γρήγορα...τα χέρια μας και τα πόδια μας πονάνε από την ένταση, πονάνε από την προσμονή, αλλά πιο πολύ πονάει η καρδιά μας, που δεν μας αφήνει, στο όνειρο τουλάχιστον, να φτάσουμε ... εκεί που θέλουμε... Σε αργή κίνηση μόνο... Κάθε προσπάθεια επεξεργασμένη από κάθε πλευρά... Επεξεργασμένη τόσο που κινείται αργά, βασανιστικά προς το επιθυμητό άγνωστο, προς το σχεδόν ερωτικό κάλεσμα του μέλλοντός μας. Μας οδηγεί αργά προς την φωτεινή σχισμή της πόρτας που τόσο προσδοκούμε να δούμε τί κρύβει πίσω της, που είναι τόσα υποσχόμενη.
Αναπνέουμε βαριά και το σκοτάδι γύρο μας μυρίζει καλοκαιρινό απόγευμα... Καθόμαστε με τον πρώτο πλατωνικό μας έρωτα πάνω στο γρασίδι. Η νύχτα πέφτει γύρο μας και τα φώτα των αστεριών πέφτουν πάνω στους ώμους μας. Στους γυμνούς ώμους μας, γιατί είναι καλοκαίρι... Και προσμένουμε αυτό το κάτι που δεν ξέρουμε τί είναι αλλά το θέλουμε τόσο πολύ που μας κόβεται η ανάσα, που ασυναίσθητα σφίγγουμε το χέρι που κρατάμε και βλέπουμε τις θολές πυγολαμπίδες να πετάνε αδέξια μπροστά μας. Να μας δείχνουν τον αβέβαιο δρόμο του αύριο, καθώς στροβιλίζονται ανέμελα μέσα στον αέρα που φυσάει και δυναμώνει σιγά-σιγά. Φυσάει τις σκέψεις μας και μπερδεύει τα μαλλιά της γυναικείας μορφής που κάθεται δίπλα μας. Ανακατεύει τις σκέψεις μας και τις κάνει τόσο γλυκές, τόσο ονειρικές, τόσο ανάλαφρες ώστε να φύγουν με το πρώτο αεράκι για να συναντήσουν βουνοκορφές, φιλικά χαμόγελα, ακτογραμμές, λαμπερές ματιές, πεδιάδες με ψηλό χορτάρι που αναριγεί απ' τον άνεμο, ευωδιάζουσες αγκαλιές και ολόχρυσα, κατακόκκινα ηλιοβασιλέματα. Τέλος συναντούν εμάς που βρισκόμαστε ακίνητοι ακόμα, στο ίδιο ακριβώς σημείο που ήμασταν αρχικά.. Και μας φαίνεται τόσο δύσκολο να πιστέψουμε ότι δεν πετάξαμε μαζί με τον άνεμο σε όλο αυτό το ανάλαφρο ταξίδι. Μας φαίνεται τόσο απίστευτο (παράλογο) που βρισκόμαστε ακόμα εδώ(μέσα).

Σχεδίες απο καρυδότσουφλα


Πάλι κάνουμε σχέδια σε λευκό χαρτί. Αφήνουμε τα αποτυπώματά μας όπου μπορούμε. Σπασμωδικές κινήσεις στις οποίες μετά προσπαθούμε να προσάψουμε κάποιο νόημα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε το πιο σημαντικό : Είναι κινήσεις που κάνουμε όλοι μαζί. Όπως τότε... τις παλιές καλές εποχές. Δημιουργούμε όνειρα! Δημιουργούμε ελπίδες, χρωματίζουμε το μέλλον και μετά καθόμαστε να το κοιτάμε που σαπίζει κάτω από την ξεδιάντροπη ματιά των καιρών μας. Οι σκέψεις μας πλέον μένουν ακέφαλες, να περιφέρονται με μια καρδιά αιμοραγούσα στα χέρια να λερώνει τα ρούχα τους. Να λερώνει την πρωταρχική τους εικόνα. Τρελές ιδέες, όμορφες, γυαλιστερές, απαστράπτουσες, νυχτερινές, ελπιδοφόρες, φρούδες ιδέες σχηματίζονται και σέπονται μπρος στα μάτια μας. Ακούραστοι γεννάμε χωρίς να μας ενδιαφέρει το κόστος. Γιατί πάντα...μπορεί...υπάρχει πιθανότητα..., "γιατί όχι; ", να έχουμε δίκιο και να γίνουμε εμείς οι πρωταγωνιστές. Να γίνουμε αυτοί που ήμασταν πριν χρόνια. Να γίνουμε αυτοκράτορες της μοίρας μας, του ίδιου μας του εαυτού, να ευθυνόμαστε εμείς για την ύπαρξή μας. Και ποιος δε θα το ήθελε αυτό; Να είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του ξανά, να επιλέγει ο ίδιος για τον ίδιο...;

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Πολύχρωμα Φουλάρια


Κατεστραμμένοι από τις ίδιες μας τις σκέψεις. Ορίζουμε τον εαυτό μας ανάλογα με το που βρισκόμαστε χωρίς να μας ενδιαφέρει οτι αυτό είναι λάθος. Αγωνιούμε μέσα από το κουβούκλιο που κρυβόμαστε τώρα. Αγωνιούμε γιατί δε μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τι μας περιμένει.. πώς να δούμε άλλωστε κρυμμένοι εκεί μέσα. Θέλουμε να ξέρουμε από τώρα το μέλλον, να ξέρουμε για να μην κάνουμε πάλι τα ίδια λάθη. Να βρούμε διαφορετικά κάθε φορά... Το ζητάμε τελικά από τον ίδιο μας τον εαυτό.. σαν να ήμασταν κάποιοι άλλοι,...για να μην νοιώθουμε τύψεις...και το ζητάμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, σαν να ήμασταν κάποιος άλλος... το αποζητάμε να κάνουμε λάθος, να αφήσουμε τον εαυτό μας να κάνει το λάθος που περιμένει το κοινό μας,... το αχόρταγο κοινό μας, που μας θέλει να σερνόμαστε ακατάπαυτα προς την επόμενη δικαιολογία προς το επόμενο γρινιάρικο ,...αρρωστιάρικο και μίζερο μειδίαμα.. που μας γεμίζει τελικά το κενό. Επιτρέπει στα τεμπέλικα και τρεμάμενα, από φόβο χέρια μας, να κάνουμε αυτό που περιμένει ο παρατηρητής μας... όλος ο κόσμος δηλαδή.
Ναι!!! Έχουμε πέσει τόσο πολύ. Ναι!!! Είμαστε οι πλέον αναξιόπιστοι. Ναι!!! Τα λάθη που κάνουμε (τα λάθη που τους αφήσαμε να κάνουμε) είναι από τα καλύτερα και πιο όμορφα αυτοκαταστροφικά λάθη που έχουμε να επιδείξουμε... Προχωρώντας χτυπάμε το κεφάλι μας πάνω στον ακούνητο τοίχο και συνεχίζουμε να σπρώχνουμε και να χτυπάμε μέχρι να ματώσουμε, μέχρι ο πόνος παραδοχής του λάθους να είναι μικρότερος... Τα ολόγλυκα αυτά λάθη μας που μας χαρακτηρίζουν, που μας καθορίζουν, που νοιώθουμε οτι μας δίνουν νόημα, μας κάνουν να ξεχωρίζουμε να είμαστε οι καλύτεροι χειρότεροι από όλους. Aυτοί που είχαν τον πολιτισμό και το μυαλό (!!!χαχα) για να ξεχωρίσουν αλλά δεν το κάνουν... όπως τα "έξυπνα" παιδιά στο σχολείο που τελικά αρχίζουν τα ναρκωτικά γιατί δεν μπορούν να ανεχθούν μια αναποδιά. Θέλουμε να είμαστε πάντα πρώτοι σε κάτι... και όταν δεν μπορούμε να είμαστε οι καλύτεροι είμαστε οι πιο όμορφοι(οι καλύτεροι), χειρότεροι.
Μου θυμίζουν όλα αυτά την Ντίνα, την ξαδέρφη της Λ. που χάραζε τα χέρια της όταν μεθούσε και δεν μπορούσε να πιει άλλο. Έκλαιγε, μας έλεγε τα εσώψυχα της και γκρίνιαζε με την κατάστασή της... και χαραζόταν με ότι έβρισκε πρόχειρο για να έχει λόγο να γκρινιάξει λίγο παραπάνω. Την επόμενη μέρα εμφανιζόταν πάντα με πολύχρωμα φουλάρια τυλιγμένα γύρω απ' τους καρπούς της... "Πότε θα ξεφύγουμε από αυτό τον φαύλο κύκλο;¨ ήθελα να της ψιθυρίσω μεθυσμένος και γω, καθισμένος δίπλα της. Πότε θα σηκωθούμε από εδώ και θα προσπαθήσουμε τουλάχιστον, όσο δύσκολο και αν είναι, να πάμε να καθίσουμε κοντά στη θάλασσα, που τόσο θέλαμε από την αρχή; Γιατί καθίσαμε εδώ τελικά; Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να σηκωθούμε και ας μην χαράζουμε από μόνοι μας τα χέρια μας... Ας κάνουμε αυτό σαν πρώτο βήμα προς τη θάλασσα..