Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

...όταν είδα το πρόσωπο σου χαρούμενο, να λάμπει μέσα στη πιο κουρασμένη μέρα και νύχτα της ζωής μου

Με αγκάλιασες τελευταίο. Ήθελες να μου δείξεις οτι χαίρεσαι για όλα. Με έσφιξες με τα λεπτά αδύναμα χέρια σου. Καθώς με αγκάλιαζες μου είπες: "... και συ, που με έφερες... ". Χαλάρωσες την αγκαλιά σου και μετά με έσφιξες λίγο ακόμα, δυνατότερα.

"Μυρίζεις τσίπουρο" είπες, καθώς με άφηνες και γέλασες.

...

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

the mess we're in

Κάποτε είμασταν νέοι και χαρούμενοι! Κάποτε αγαπούσαμε πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη! Χωρίς περιστροφές ... Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς αναστροφές, με αντίθετα μηνύματα! Χωρίς να ξεχνάμε τι λέγαμε στη μέση της πρότασης! Γιατί έχει σημασία να υπάρχουμε μέχρι και αύριο! (Έχει άραγε?) Γιατί έχει σημασία να αναπνεύσουμε μέσα στη γυάλα που ζούμε σα χρυσόψαρα! (Έχει άραγε?) Τα μάτια μας γυαλίζουν τόσο όμορφα...!! Τα χείλη μας αφυδατωμένα παραμένουν πάνω μας! Τα μάτια μας πονάνε απο μέσα!

Οι σκέψεις συρρικνόνονται! Γίνονται παραμύθια και ιστορίες που τελικά δεν ήθελες να πεις αλλά ήδη βρίσκεσαι στη μέση τους ξαφνικά! Και θέλω να αγκαλιάσω όλη την ύπαρξή μου, να την κάνω δικιά μου τελικά! Έτσι κι αλλιώς δεν την χρειάζεται κανείς άλλος. Έτσι κι αλλιώς οι μέρες πέφτουν απ'το παράθυρο κάθε απόγευμα.

Είχα μια ελπίδα, οτι θα με πάρεις τηλέφωνο σήμερα... αλλά και μια λογική σκέψη οτι δε θα με πάρεις... Και το παραπέτασμα της πραγματικότητας είναι ήδη εδώ μπροστά στα μάτια μας. Έχω την αίσθηση οτι προχωράμε μπροστά κοιτάζοντας προς την άβυσσο πίσω μας. Έχω την εντύπωση οτι οι φωνές μας είναι μεθυσμένες πλέον. Έχω την εντύπωση οτι απο εμάς εξαρτάται αν θα είμαστε χαρούμενοι την επόμενη αιωνιότητα. Ας αποφασίσουμε αρχικά να είμαστε χαρούμενοι το επόμενο δευτερόλεπτο! Ας αποφασίσουμε οτι δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε απ'οταν η ζωή μας μαζί τελείωσε...