Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Σιωπές

 Κάποτε μπορούσα να σταθώ όρθιος και να σηκώσω τα χέρια μου προς τον ήλιο χαμογελώντας. Τώρα όμως κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ παιδιάστικο. Θα έπρεπε οι γύρω μου να αναρωτηθούν γιατί το έκανα αυτό και αν είμαι καλά. Θα με κοίταζαν σαν να έκανα κάτι υπερβολικό και θα με λοξοκοιτούσαν καθώς θα μουρμούριζαν ο ένας στον άλλο έχοντας τα χέρια τους κοντά στο στόμα τους προσποιούμενοι ότι θέλουν να το κρύψουν. Μπορεί να γέλαγαν κιόλας "κρυφά", γιατί εντάξει δεν είναι σωστό να κοροϊδεύουμε τους γύρω μας.. έτσι δεν είναι? Οι πνοές τους μπορεί να μύριζαν θειάφι και οι ματιές τους λάσπη, αλλά θα μπορούσαν να το ξεχάσουν αυτό για μια στιγμή, δεν θα τους ενδιέφερε... Θα ήταν τόσο χαρούμενοι που ξέχασαν αυτές τους τις ιδιότητες που θα προσπαθούσαν να κρατήσουν όσο περισσότερο γίνεται αυτές οι στιγμές. Θα έβρισκαν καινούργιες λεπτομέρειες να σχολιάσουν και νέους τρόπους να πουν τα ίδια πράγματα. Και όταν οι σιωπές γύρω τους άρχιζαν να μουρμουρίζουν θα έπιαναν από την αρχή αυτά που έλεγαν επαναλαμβάνοντάς τα για να τις αποτινάξουν από πάνω τους.

Οι σιωπές ως γνωστόν, σε  πλησιάζουν σίγα σιγά και νιώθεις ξαφνικά τα κρύα χέρια τους στο δέρμα σου. Αν δεν πεις κάτι, οτιδήποτε, για να τις κάνεις να σταματήσουν, θα αρχίσουν να μουρμουρίζουν σιγά στην αρχή και δεν θα καταλαβαίνεις τι λένε. Αν δεν βρεις τίποτα να πεις ούτε αυτή την φορά θα δυναμώσουν τις φωνές τους και θα πολλαπλασιάζονται παίρνοντας η μία δύναμη από την φωνή της άλλης και μετά θα αρχίζουν να ξεχωρίζουν τις πρώτες τους λέξει καθώς θα δυναμώνουν και θα παίρνουν θάρρος. Μετά αρχίζουν να ακούγονται και μιλάνε για θειάφι και για λάσπη και αρχίζουν να περιγράφουν τις μυρωδιές τους και όλο δυναμώνουν οι φωνές τους και όλο ακούγονται οι σιωπές και όλο και παραφέρονται και όλο θα γίνονται πραγματικές και θα σου λένε όλα αυτά που δεν θα ήθελες να ακούσεις και θα σε σπρώχνουν με τα παγωμένα χέρια τους για να δόσεις μεγαλύτερη προσοχή σε αυτά που σου λένε και...

 'Έτσι μου έχουν πει τουλάχιστον ότι γίνεται, που να ξέρω και γω...