Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Scripta manent

Σε είχα ερωτευθεί ένα πρωινό λίγο πριν ξυπνήσω και ένοιωθα τα μαλλιά σου να ακουμπάν το πρόσωπό μου... χωρίς να βρίσκεσαι δίπλα μου. Δε κατάλαβα ποτέ τι ζήτησες από μένα όλες αυτές τις μέρες που πέρασαν. Δε καταλαβαίνω ακόμα τι θέλεις από μένα. Νοιώθω ότι σου δίνω όσα πράγματα μπορώ απλώς μήπως και πετύχω κάποια μέρα αυτό που θέλεις. Σα να κυνηγάς πουλιά στο απόλυτο σκοτάδι... μερικές φορές νομίζω ότι μου δίνεις και συ κάτι, αλλά συνήθως είναι ότι απομένει, ότι περισσεύει και δε ξέρεις που να το βάλεις. Κάποιες φορές πιστεύω ότι σ'αγαπάω, άλλες νομίζω ότι θέλω να σε κάνω ένα με μένα, άλλες ότι πρέπει να σε βοηθήσω να αλλάξεις αυτό που είσαι και να σταματήσεις (κατά την αντικειμενικότατη άποψη μου) να βλάπτεις τον εαυτό σου και να σταματήσεις να φοβάσαι πια τους ανθρώπους. Άλλες φορές σε φοβάμαι... Φοβάμαι ότι θα μου πεις χαμογελώντας ότι κάποιος που αγαπώ πολύ μόλις πέθανε, ή ότι θα μου πεις ξαφνικά ότι σε πρόδωσα και ότι με μισείς για όλα αυτά που σου έχω κάνει... χωρίς εγώ να ξέρω τίποτα απ' αυτά. Απλά θα μένω έκπληκτος και παγωμένος να σε κοιτάζω με απορία. Δε μπορώ να σε καταλάβω... και προσπαθώ τόσο καιρό... με μπερδεύεις... ανακατεύεις τα σωθικά μου κάθε φορά που βρισκόμαστε. Δεν είμαι σίγουρος αν θες να είσαι εδώ. Νομίζω πρέπει να σε αφήσω να φύγεις... Με κάνεις να νοιώθω ότι δε θα χρειαστεί τίποτα περισσότερο από το να μας αφήσω να σβήσουμε ο ένας από τη καθημερινότητα του άλλου... Δε θα χρειαστεί τίποτα περισσότερο από το να σταματήσω να κουράζομαι... από το να ξεκουραστώ...