Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Σταθμός

Οκ... οκ... Γιατί, έχω αρχίσει και πιστεύω πια, ότι κάποιος μου κάνει πλάκα... Κάποιος που ελέγχει τα κοσμικά δρώμενα με κάποιο μαγικό τρόπο το τελευταίο χρόνο σπάει πλάκα μαζί μου. Οκ είπαμε... πάει ένας, πάνε δύο, πάνε τρεις (για αυτήν θα μου πεις το ήξερες...) πάνε τέσσερις κτλ κτλ... αλλά κάτσε λίγο... κάθε άνθρωπος που γνωρίζω δηλαδή? Δε ξέρω... μήπως είναι και κάποιο σημάδι σκέφτομαι από την άλλη. Σα να σου λένε "Σήκω και φύγε και συ αγόρι μου! Τί δε καταλαβαίνεις? Πόσο πιο ξεκάθαρα να το κάνουμε πια?" Δεν έχω που να πάω και γω βέβαια... αλλιώς μάλλον θα ήμουν κάπου αλλού τώρα.

Δε ξέρω πια... Με κουράζουν όλα αυτά... πάρα πολύ. Πλέον δε μπορώ ούτε να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ ότι βρισκόμαστε σε μια αναμονή για κάτι οριστικό... Ακόμα και με πολύ μικρά πράγματα. Με άτομα που έχω γνωρίσει εδώ και κάνα μήνα, και τα συμπαθώ, και πιστεύω οτι θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, να μιλήσουμε με τα ίδια χρώματα. Παρόλο που τα ξέρω τόσο λίγο, πλέον μου φαίνεται αβάστακτο όλο αυτό, απύθμενα κουραστικό και ψυχοφθόρο. Που στην πραγματικότητα δεν είναι. Αλλά αλήθεια... κουράστηκα... πρέπει με κάποιο γαμημένο τρόπο να ξεκουραστώ... αλήθεια... Θέλω επιτέλους να συμβεί κάτι καλό! Κάτι... 

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Τελικά ήταν φθινόπωρο

Ήταν καλοκαίρι λέει και όλα τα περβάζια έδειχναν προς τη θάλασσα. Οι νύχτες πάντοτε ξημέρωναν και πάντα το φως των απογευμάτων μας θύμιζε τα χρόνια που ζούσαμε ξαπλωμένοι σε μια αγκαλιά. Δε χρειαζόταν καν να μιλήσουμε τότε... όλα τα φωνήεντα ήταν τοποθετημένα στις πιο σωστές θέσεις της μικρής μας ζωής. Νόμιζα ότι σε ήξερα και δεν μου έλειπες. Νόμιζα πως θα μπορούσα να κοιτάζω για πάντα μέσα στα μάτια σου και να βλέπω την άλλη πλευρά του καθρέπτη. Άσπιλη, αμόλυντη από θυσίες και αγάπη, αμόλυντη από αφορισμούς...

 Τα καλοκαίρια αλλάζουν όμως, μεταμορφώνονται. Βλέπω τα μάτια σου σε άλλους ανθρώπους και τους ακολουθώ. Περιμένω να γυρίσουν σπίτι "μας". Περιμένω να γυρίσουν να με κοιτάξουν και να με αναγνωρίσουν με ένα πλατύ χαμόγελο. Για κάποιο λόγο... για κάποιο γαμημένο λόγο το περιμένω αυτό...

Οι άνθρωποι γύρω μου βλέπουν ότι είμαι μισός ακόμα και μου το λένε. Μου λένε να γίνω ολόκληρος ξανά. Δε καταλαβαίνουν νομίζω, ότι αν δε μου το έλεγαν, μάλλον δε θα προσπαθούσα καν να γίνω ολόκληρος, γιατί έχω ξεχάσει πια τι σημαίνει αυτό.