Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Τελικά ήταν φθινόπωρο

Ήταν καλοκαίρι λέει και όλα τα περβάζια έδειχναν προς τη θάλασσα. Οι νύχτες πάντοτε ξημέρωναν και πάντα το φως των απογευμάτων μας θύμιζε τα χρόνια που ζούσαμε ξαπλωμένοι σε μια αγκαλιά. Δε χρειαζόταν καν να μιλήσουμε τότε... όλα τα φωνήεντα ήταν τοποθετημένα στις πιο σωστές θέσεις της μικρής μας ζωής. Νόμιζα ότι σε ήξερα και δεν μου έλειπες. Νόμιζα πως θα μπορούσα να κοιτάζω για πάντα μέσα στα μάτια σου και να βλέπω την άλλη πλευρά του καθρέπτη. Άσπιλη, αμόλυντη από θυσίες και αγάπη, αμόλυντη από αφορισμούς...

 Τα καλοκαίρια αλλάζουν όμως, μεταμορφώνονται. Βλέπω τα μάτια σου σε άλλους ανθρώπους και τους ακολουθώ. Περιμένω να γυρίσουν σπίτι "μας". Περιμένω να γυρίσουν να με κοιτάξουν και να με αναγνωρίσουν με ένα πλατύ χαμόγελο. Για κάποιο λόγο... για κάποιο γαμημένο λόγο το περιμένω αυτό...

Οι άνθρωποι γύρω μου βλέπουν ότι είμαι μισός ακόμα και μου το λένε. Μου λένε να γίνω ολόκληρος ξανά. Δε καταλαβαίνουν νομίζω, ότι αν δε μου το έλεγαν, μάλλον δε θα προσπαθούσα καν να γίνω ολόκληρος, γιατί έχω ξεχάσει πια τι σημαίνει αυτό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου