Παρασκευή 24 Απριλίου 2009



Θα προχωρήσουμε αποφασισμένοι
ενάντια στο τρένο που έρχεται
ενάντια στο έντονο φως που δυναμώνει
με κάθε ελπίδα χαμένη

Φόβοι κρυμμένοι τρυφερά κάτω από τα βλέφαρα
Φόβοι που δε συνάδουν με τη λογική αλλά είναι αλήθεια
Καταπιεσμένες αγωνίες στο background
Αγωνίες που ξεπλένονται με ποτό και αστεία
(με ποτό και αστεία φίλοι μου.., αγαπημένοι μου φίλοι..)

Μιλάμε συνέχεια και επαναλαμβάνουμε τη λογική
μήπως έχουμε κάνει λάθος ψάχνουμε ξανά και ξανά
γιατί το νοιώθουμε, βαθιά το νοιώθουμε
πως το λάθος το ορίζουν όλοι οι άλλοι

Όρθιοι, Ευθυτενείς, με το χέρι οριζόντιο
να διατάζουμε το τρένο να σταματήσει
Με τα μάτια μας να θρηνούν τη λογική
Με τη καρδιά μας να διστάζει και να λιώνει

Θέλουμε να μείνουμε μέχρι το τέλος
μέχρι να σταματήσει το τρένο
μέχρι να περάσουν δυο άπειρα
μέχρι να καταλάβουμε πού κάναμε λάθος

18/4/09

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Divine Dérive...


Πότε ήταν; Νομίζω πριν δυο χρόνια περίπου...Από τα πιο ζεστά καλοκαίρια σ'αυτή τη πόλη που περάσαμε τα χρόνια σα φοιτητές! Είχαμε τελειώσει την εξεταστική με ικανοποίηση και ήμασταν πλέον 10 κιλά ελαφρύτεροι. Η ζέστη μας έκανε να θέλουμε να μένουμε ακίνητοι σε μια σκιά. Ακόμα και έτσι όμως ο ιδρώτας ανάβλυζε από τους πόρους μας.
Μεσημέρι προς απόγευμα ήταν και θα πηγαίναμε για ούζα. Μεγάλη παρέα που έγινε πιο μεγάλη στη συνέχεια. Ήταν οι φίλες της και η Αναστασία σου, η Φιλιώ μου, ο Πάνος, Μανώλης κτλ. Είχαμε πιάσει 3 τραπέζια που ίσα-ίσα μας χωρούσαν. Eγώ καθόμουν στη μια άκρη του μακρόστενου τραπεζιού και έπρεπε να φωνάξω αν ήθελα να μιλήσω σε κάποιον από την άλλη άκρη! Το απέφυγα..
Πήραμε ποικιλίες και ούζα τα οποία έρχονταν σε επαναλαμβανόμενα χρονικά διαστήματα. Φάγαμε πολύ και ήπιαμε περισσότερο. Ο ήλιος μας χτυπούσε ανελέητα και καθώς περνούσε η ώρα τον είχαμε μπροστά μας και τον κοιτούσαμε μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων να προχωράει αργά προ τη δύση.
"Γειά μας" και "εις υγείαν" και "άσπρο πάτο" και "άλλο ένα" και "στο πτυχίο" και "έλα-έλα..." και ψηλά το χέρι και "φέρε άλλα δυο" και πάλι απ'την αρχή. Ώρες πέρασαν πίνοντας, μιλώντας, γελώντας και προς το τέλος κοιτάζοντας τα περιστέρια που ήθελαν να ανέβουν στο τραπέζι να φάνε και αυτά μαζί μας. Τα μάτια μας είχαν πάρει την έκφραση του πονηρού γέλιου χωρίς να ξέρουμε γιατί. Έλαμπαν σα να είχαμε σχεδιάσει μια φάρσα όλοι μαζί και να ήταν το κοινό μυστικό μας. Κοιτιόμασταν όλο νόημα γιατί βλέπαμε ο ένας τον άλλο να στριφογυρίζει και να παραμορφώνεται λιώνοντας. Από το βλέμμα που μας απαντούσε ξέραμε οτι και οι άλλοι μας έβλεπαν όπως κι εμείς. Όσοι δεν πίνανε ή ήρθαν αργότερα στο τέλος απλώς είχαν βαρεθεί να μας βλέπουν να καθόμαστε και να χαζογελάμε με τις ώρες. Εμείς πάντως μια χαρά περνούσαμε..!
Μου έλεγες "Περίμενε να δεις όταν θα σηκωθούμε όρθιοι...", και είχες δίκιο γιατί όταν σηκωθήκαμε τα είδα όλα! Στην αρχή παραπατούσαμε λίγο αλλά μετά, σα τον Πρόξενο κάτω από το ηφαίστειο, ορθώσαμε ανάστημα, ρίξαμε κεφάλι μπροστά και ξεκινήσαμε! Για πού ξεκινήσαμε όμως;; Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και είχαμε πει να πάμε να παίξουμε Call of Duty. Σκεφτήκαμε οτι θα είχε περισσότερη πλάκα έτσι! Εγώ εσύ και ο Πάνος...Πήγαμε και παίξαμε λοιπόν ενώ δίπλα μας το πνεύμα του ούζου είχε σκάσει από τα γέλια! Οι φωνές μας πρέπει να ακούγονταν μέχρι έξω από το μαγαζί! Εμένα και του Πάνου δηλαδή γιατί εσύ καθόσουν ήρεμος και γαλήνιος δίπλα μου! Παραείσουν όμως γαλήνιος γιατί όλο σε πυροβολούσα στο παιγνίδι και όλο κέρδιζα(ο Η/Υ σου βέβαια, όλο κόλλαγε αλλά δε δίναμε σημασία)! Ο Πάνος στο κόσμο του παιγνιδιού, έτρεχε πάνω κάτω πυροβολούσε όπου νάναι, περνούσε από μπροστά μας χωρίς να μας δει και έτσι κέρδιζα (ουάου!).. Καθίσαμε 1 με 1μιση ώρα και παίζαμε! Εκείνη τη μέρα πρέπει να καταστράφηκαν αμέτρητα εγκεφαλικά κύτταρα και των τριών μας...Μετά από ούζα, Η/Υ...
Και τώρα κάτι που δε ξέρεις...Όταν έφυγα είχε νυχτώσει. Ακόμα άκουγα καμπάνες και όλα ήταν κάπως ρευστά και αόριστα γύρω μου. Σκεφτόμουν να γυρίσω σπίτι αλλά ήθελα να γυρίσω από ένα διαφορετικό δρόμο. Τα φώτα του δρόμου με ζάλιζαν ακόμα περισσότερο, ευτυχώς όμως έκανε λιγότερη ζέστη από πριν. Αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο κύκλο πριν γυρίσω σπίτι! Θεώρησα οτι το περπάτημα και ο "καθαρός" αέρας θα μου έκαναν καλό. Θυμάμαι τα φώτα των αυτοκινήτων που περνούσαν. Έμοιαζαν τόσο εξωπραγματικά, τόσο όμορφα...σα φώτα Luna-park.. Περπατούσα μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα οτι δεν αναγνώριζα το μέρος που βρισκόμουν. Όλα τα στενά της πόλης πλέον μου έμοιαζαν παρόμοια. Ήταν σα να είμουν σε μια διαφορετική, άγνωστη πόλη, που δεν ήξερα κανένα και δε με ήξερε κανείς. Ένοιωσα ένα παράξενο αίσθημα ελευθερίας με αυτές τις σκέψεις. Μπορούσα να πάω οπουδήποτε και να δω νέα πράγματα. Κοιτούσα γραφικές καφετέριες, άγνωστα μαγαζιά, κτήρια και εκκλησίες να περνάνε δίπλα μου. Περπατούσα χωρίς να έχω ιδέα προς τα που είναι το σπίτι. Είχα χαθεί μέσα στο λαβύρινθο της πόλης που έμενα! Βέβαια δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα αυτό. Έβλεπα πράγματα που δεν είχα ξαναδεί, μικρές παραλλαγές της γνωστής μου πόλης. Μικρές διαφοροποιήσεις που τελικά την έκαναν ένα τελείως διαφορετικό μέρος με διαφορετική αίσθηση, με την αίσθηση του νέου, της εξερεύνησης. Δεν είχα ιδέα πότε θα έβρισκα κάτι γνώριμο που θα με έκανε να μπορώ να προσανατολιστώ και να ξέρω που βρίσκομαι. Περπατούσα τουλάχιστον μισή ώρα και είχα αρχίσει να ανησυχώ λιγάκι. Δεν ήθελα να ρωτήσω κάποιον περαστικό για το πού είμαι γιατί όλη η κατάσταση θα ήταν πολύ σουρεαλιστική... Στο τέλος ενός δρόμου που ακολουθούσα είδα να υπάρχουν δέντρα. Μόνο συγκεκριμένα μέρη της πόλης έχουν δέντρα... Σκεφτόμουν οτι είτε θα γνώριζα το μέρος αμέσως όταν έφτανα, είτε θα είχα βγει σε κάποιο δάσος σε κάποιο άσχετο μέρος στο τέλος της πόλης, κάτι το οποίο δεν θα ήταν και πολύ ευχάριστο... Καθώς πλησίαζα είδα από μακριά τα τραπέζια που καθόμασταν το μεσημέρι... Όταν έφτασα σπίτι ένοιωσα σα να είχα γυρίσει από μια άλλη πόλη περπατώντας. Που ξέρεις μπορεί να έγινε και έτσι...