Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Παραγεμισμένες καρδιές...

Κάνουμε κύκλους κύριοι... Δε θέλουμε ποτέ να αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας γιατί ο φόβος που ταΐζουμε κάθε βράδυ έχει πάρει τώρα πια τη θέση της καρδιάς μας. Και δε μπορούμε ούτε να τη δούμε ούτε να την αγκαλιάσουμε πια. Αλλά δε μας νοιάζει... σαν βλάσφημοι μικροί θεοί ανακατεύουμε τα δεδομένα στις εικασίες μας και εκστασιασμένοι λατρεύουμε το άπειρο! Λατρεύουμε όλα τα αστέρια στον ουρανό αλλά και το καθένα ξεχωριστά! Το καθένα με το όνομά του! Mε το δικό του γνώρισμα... και ΌΧΙ, δεν μας επιτρέπουμε να ξεχάσουμε κανένα!! ΚΑΝΈΝΑ!! Ναι! Λατρεύουμε το άπειρο κυρίες και κύριοι! Και προσπαθούμε να το αγκαλιάσουμε και προσπαθούμε να το νοιώσουμε, να τα δοκιμάσουμε, να το καταλάβουμε με τα μεθυσμένα μας λόγια... Λατρέψαμε την απολυτότητα και την ευδαιμονία μέσα στο χάος του μυαλού μας! Για να ξεχάσουμε τον εαυτό μας... να ξεχάσουμε τα όνειρα που μας χτυπάνε την πόρτα τα μεσάνυχτα. Μεθυσμένοι με τον θάνατο που μας χαμογελάει περιπαιχτικά σε κάθε μας βήμα ανοίγουμε τα χέρια μας για να αγκαλιάσουμε όλο το κόσμο, να αγκαλιάσουμε με όλη μας τη δύναμη τον άνθρωπο που κοιτάμε κατάματα αυτή τη στιγμή. να αγαπήσουμε όλα του τα λάθη όλες τις ασχήμιες του και να προσπαθήσουμε με όλη μας τη καρδιά να τον κάνουμε χαρούμενο να τον κάνουμε καλύτερο και τελικά να του ζωγραφίσουμε ένα χαμόγελο με λαδομπογιές πάνω στο στόμα... Διαλέγουμε πάντα τους πιο δύσκολους... αυτούς με τα σπασμένα μάτια και τις ραμμένες καρδιές... και αυτό που θέλουμε είναι να δώσουμε όλη αυτή την αγάπη που συσσωρεύεται μέσα μας και κάνει τη καρδιά μας να ασφυκτιά κάτω από το βάρος της...

Η αλήθεια

Και τώρα θυμήθηκα: "Η αλήθεια είναι μια σπηλιά στα μαύρα βουνά, κοιτάζοντας τον γαλαξία μέσα στα μάτια μιας τυφλής κουκουβάγιας"! Και το παράξενο είναι ότι όλα αυτά είναι πράγματι αλήθεια...! Αυτά που ακούμε γύρω μας και μας ξαφνιάζουν, και κάνουν το στέρνο μας να διαστέλλεται για να παίρνουμε πιο μεγάλες ανάσες από την πραγματικότητα. Κανείς δε μας ζήτησε ποτέ να τα εξιστορίσουμε, αλλά νοιώθουμε πολύ καλά ότι είναι αλήθεια... Δε μπορεί να συμβαίνει και αλλιώς εξάλλου! Τα μάτια μας βλέπουν όλο και περισσότερους γαλαξίες τελευταία χωρίς να μπορούμε να το εξιστορίσουμε σε κανένα γύρω μας... Δεν είναι οι νεκρές κεραίες πάνω απ'τα κεφάλια μας ούτε τα μακρόσυρτα μοιρολόγια που ακούγονται που μας κάνουν να ανησυχούμε... Ο αέρας μας κάνει... που μας μιλά συγκαταβατικά... που μας δροσίζει μέχρι να παγώσουμε και σπρώχνει τα σύννεφα, σιγά σιγά, όλο και πιο κοντά στον ήλιο...