Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Παγοθύελλα

Επιτέλους ηρεμία... όσο άσχημο και αντίθετο και να ακούγεται αυτό σε σχέση με αυτά που πιστεύω για τους ανθρώπους, είναι αλήθεια. Δεν έχω ξανακουραστεί πιο πολύ, δεν έχω ξαναματώσει τόσο πολύ... και για ποιο λόγο? Συνειδητοποιώ ότι νοιώθω ένα χαμόγελο στα χείλη μου τώρα που γράφω. Νοιώθω πιο ελεύθερος... χωρίς υποχρεώσεις που ξεκινούν από μένα, χωρίς τον φόβο της τυφλής κατηγορίας, δίχως ματωμένες σκέψεις μπερδεμένες με τριαντάφυλλα... Το ήξερα ότι εκεί θα κατέληγε... μου το είχες πει από την αρχή εξάλλου. Ότι έτσι κάνεις με όλους. Το φοβόμουν όσο τίποτα. Αλλά ήθελα να δοκιμάσω, να δω αν μπορώ να γίνω κάποιος... και προσπάθησα μέχρι αηδίας... Όπως κάνω πάντα δηλαδή... Για μια στιγμή νόμισα ότι έγινα κάποιος... Βρέθηκα σε έναν παγετώνα με λειψά ρούχα και σκιές να κινούνται γύρω μου μέσα στον απόηχο του χιονιού. Επέμενα περπατώντας όλο και πιο μακριά, μέχρι που χάθηκα... Τώρα ξέρω... Δεν υπάρχει κανείς άλλος εκτός από εσένα εκεί έξω... και αυτό μου το'χες πει... Πάγωσα μέχρι τον πυρήνα και πέθανα εκεί... ίσος είναι ο μόνος τρόπος τελικά για να συνειδητοποιήσεις ότι ονειρεύεσαι, να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξη του εαυτού σου μέσα στο χώρο και στον χρόνο όπως παλιά... Ξέχασα, άλλαξα, συμβιβάστηκα... Έχασα τον εαυτό μου μέσα στην παγοθύελλα... Πέθανα εκεί... Ευτυχώς! Για να μπορέσω να γυρίσω πίσω τελικά, να με ξαναβρώ από κει που με άφησα... Ενδιαφέρον τo ταξίδι αλλά και πολύ επικίνδυνο. Χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας, χωρίς διαβεβαιώσεις...

(παύση)

και ακόμα χαμογελάω... ψηλαφίζω το πρόσωπό μου για να βεβαιωθώ. Επιτέλους ηρεμία! :)