Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Ναι...

Για αυτούς τους θανάτους σας λέω...
για το θάνατο που νιώθεις όταν περπατάς μέσα από τον ήλιο, στην σκιά του καλοκαιριού
για το θάνατο που κρύβεται μέσα στα αγριολούλουδα όταν τα κοιτάξεις από κοντά,
μόλις νοιώσεις την πνοή τους στο δέρμα σου
για τον θάνατο που κρύβεται μέσα στις χαραμάδες του ήλιου
και για την απροθυμία των πρωινών χαμόγελων
για τα χέρια που ακουμπάν στον δέρμα σου καθώς τα σύννεφα γίνονται ροζ
και αναστατώνουν τις πεταλούδες μέσα στα σπλάχνα σου
για τη μυρωδιά των γιασεμιών στον γεμάτο υγρασία αέρα
Για το θάνατο που υπάρχει στην στιγμή που περπατάς στα σκοτεινά δρομάκια της πόλης ένα λαμπρό πρωινό
και για τον θάνατο που κάνει τις λέξεις μέσα στο κεφάλι σου να αντηχούν καθώς χαμογελάς.
Για την ελευθερία των λευκών καθαρών ρούχων κρεμασμένα στον αέρα από πάνω μας... Για τα λουλούδια και τα αγριόχορτα που αγωνιούν να φτάσουν να σε ακουμπήσουν, καθώς περνάς δίπλα τους.
...και ναι... γιατί να βιαζόμαστε τόσο; Ο θάνατος είναι πάντα ο πρώτος συγγενής που έρχεται.
Είναι αυτός που μυρίζει αίμα μετά το ατύχημα. Ο τεχνοκράτης θάνατος. Πέτρινος μες στην αβεβαιότητά μας.
Και τέλος είναι και αυτός ο θάνατος, ο καλά κρυμμένος, ο πρωταρχικός, ο αναπόφευκτος, ο γνωστός, ο αναγκαίος, ο γλυκός και ο αμόλυντος που κρατά την καρδιά μου στα χέρια του όταν περνάς απ' το μπαλκόνι μου τη νύχτα.