Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Είναι...

τα απελπισμένα τραγούδια μας
στις θλιμμένες Κυριακές
και οι κόκκινες μέρες του καλοκαιριού
τα μάτια σου μαύρα σαν ποτέ
και οι ανάσες στο σβέρκο μου
η ζέστη του λαιμού σου
τα αστέρια στο μεσημεριανό καλοκαίρι
και οι γαλαξίες που τραβιούνται πάνω στα σεντόνια μας
η ανατολή μέσα στο ηλιοβασίλεμα
και αυτές οι Κυριακές ακόμα έρχονται
σα χαμένα αστέρια σε ξένους ουρανούς
γεμάτους θαλασσινές αύρες και προσμονή
κοιτιόμαστε καθισμένοι στον άνεμο
και οι λέξεις μας φεύγουν σα καπνός απτο στόμα μας
στροβιλίζονται και χάνονται πάνω απτα κεφάλια μας
μιλάμε ταυτόχρονα και οι πλανήτες κινούνται γύρω μας
το κεφάλι μου γυρνάει προς το παράθυρο
και βλέπω τελικά τον αντικατοπτρισμό σου
σαν τη πρώτη πνοή της άνοιξης
δροσερή, γλυκιά και ανυπόμονη
όπως τα μάτια σου...