Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Μείνε μαζι μας γαμώτο!!

... μείνε μαζί μας. Μου θυμίζεις τη Θ. τόσο πολύ που κάποιες φόρες νόμιζα ότι όλο αυτό που ζούσα είχε ξαναγίνει και απλώς το θυμόμουν από τότε. Ήταν σα να ήξερα τί θα πεις μετά, ήταν σα να ήξερα τι θα μου ψιθυρίσεις αχνά μέσα στο σκοτάδι του μαγαζιού κι ας ήταν τόσο αλλόκοτο και αλλοπρόσαλλο αυτό που έλεγες. Δυστυχώς δε κατάλαβα τελικά τι έλεγες... Δυστυχώς τα χείλη σου γελούν ακόμα και όταν τα μάτια σου πνίγονται. Δυστυχώς δεν είχαμε περισσότερο χρόνο και αυτό που πρόλαβα να σου δώσω ήταν μόνο συγκατάβαση και αμήχανα χαμόγελα. Και τώρα καταλαβαίνω ότι αυτά δεν έφταναν, δε θα μπορούσαν ποτέ να φτάνουν γιατί αυτή η παλίρροια μέσα σου ήταν τεράστια... δεν έφτανε μια απλή χειραψία για να νικήσει τους φόβους σου. Ήσουν τόσο μπερδεμένη, οι σκέψεις σου γαϊτανάκι στον άνεμο που μόλις κόπαζε έπεφτε κάτω στις λάσπες και δε μπορούσε ποτέ πια να είναι πολύχρωμο και ανάλαφρο. Όλο μου έλεγες μου έλεγες μου έλεγες και εγώ άκουγα λες και ήταν κάποιο παραμύθι. Προσπαθούσα να συμμετέχω και γω να το αλλάξω λίγο να το κάνω πιο ρεαλιστικό να του βάλω πάτωμα, πόρτες παράθυρα να του βάλω αιτία και αιτιατό να του βάλω χώμα και αλήθεια... μόνο που τότε δε θα ήταν παραμύθι πλέον, δε θα ήταν τα δικά σου λόγια , θα ήταν κάποιου άλλου τα λόγια. Ίσως κανενός. Ίσως αυτού που θα μπορούσες να είσαι. Γιαυτό σου λέω : ΓΑΜΩ ΤΟ ΔΙΑΟΛΟ! ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ! ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ  ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ! ΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΧΩΡΙΣ ΓΑΜΗΝΕΝΕΣ ΡΟΓΜΕΣ! Γύρνα πίσω με ένα πιο φωτεινό βλέμμα, πιο ήρεμο πιο καθαρό και μην μας μισήσεις... σε θεωρούμε κομμάτι μας, σε θεωρούσαμε παιδί μας, ένα κομμάτι από κάποιο εσωτερικό μας τμήμα προστατευμένο όσο καλύτερα μπορούμε γιατί το βλέπαμε πόσο εύθραυστο είναι, βλέπαμε τις ρωγμές στο χαμόγελό σου και είχαμε μια μπερδεμένη λέξη στα χείλη μας να μας φοβίζει... Ήθελα να είσαι χαρούμενη και θα μπορούσες να είσαι αν το επέλεγες. Θέλω να είσαι χαρούμενη και μπορείς να είσαι αν το επιλέξεις... τώρα.