<Τίτλος>

 Άκουσα όλα τα τραγούδια 

τα άκουσα όλα

είδα και όλες τις ταινίες 

ίδιες όλες

σαν έρημοι

σαν έφηβοι με ξινισμένα χαμόγελα

μια στάση παρακαλώ

αρκετά είδα

βαρέθηκα

κουράστηκα

φθάρθηκα

μέσα σε διαδρομές καθορισμένες

ξεκάθαρες γραμμές με σομόν χρώμα

μυρωδιά από εντόσθια

-Να κατέβω λίγο παρακαλώ?...

Ξανά

ήμουν ένας λύκος

για τρία ολόκληρα χρόνια

θυμάμαι ακόμα την ανάσα μου

τα σπασμένα μου δόντια

ήμουν ένας λύκος 

μέσα σε ένα άδειο σπίτι

το φωτίζαν κεριά 

κυνηγούσα τη δύση

ήμουν ένας λύκος

περπατούσα μονάχος

τα μάτια μου υπήρχαν 

τη νύχτα στο δάσος

ήμουν ένας λύκος

συγνώμη σου ζητάω

που πολλές φορές 

την ματωμένη γούνα μου αναζητάω

ήμουν ένας λύκος

με μια άδεια καρδιά

της πετούσα κρασί

με κερνούσε φωτιά

ήμουν ένας λύκος

σου ζητάω συγνώμη

όταν έφευγα από δίπλα σου

και 'μενες μόνη

Άνεμος

Δεν χρειάζεται τίποτα τελικά

ούτε καν ένας ήχος,

ούτε ένα τρίξιμο για τις ζωές μας

Οι ανεμόμυλοι πάνω στην πλαγιά

σταμάτησαν για μια στιγμή μόνο να γυρίζουν

Ο κόσμος μετά συνέχισε να τρίζει και να περιστρέφεται γύρω μας

Όταν γυρίσαμε σπίτι βρήκαμε το ποτήρι μας ραγισμένο πάνω στο τραπέζι

και το κλειδί στην πόρτα έμοιαζε τόσο ξένο

Οι φωτογραφίες στο σαλόνι... 

ξεθωριασμένες τώρα 

Δεν άντεξα να κοιταχτώ στο καθρέφτη

με κλειστά τα μάτια, φαντάστηκα να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να περιμένω να κοιμηθώ.

:')

Θα μπορούσα να περπατήσω 10.000 βήματα μέσα στη θάλασσα

για να είμαι χαρούμενος...

Θα μπορούσα να μην ξαναχαμογελάσω ποτέ

για να σε ακούσω να γελάς

Θα μπορούσα να κόψω την καρδιά μου με ένα ψαλίδι

για να μην με πειράζουν τα λόγια σου

Θα μπορούσα να κόψω τα δάχτυλά μου

για να βάλεις το χέρι σου στο σβέρκο μου

Θα έβλεπα την ζωή να χύνεται σαν να΄μουν κάποιος τρίτος

μέσα σε υπόγειες στέρνες και πέτρινα δωμάτια

Δεν έχω πια ψυχή. Γέμισε κενό μέχρι και ο ίσκιος μου

μαζεύω τα χαμόγελα από το πάτωμα και τα φοράω σκονισμένα

όσο και να το σκουπίζω το σπίτι μας δε καθαρίζει

πέφτουν τα σκεπάσματα στο κεφάλι μας 

και ελπίζω να πεθάνω σαν παιδί χαρούμενος μια μέρα

=

Μεγάλωσα με ένα κενό στο στέρνο

Δε το γέμισα ποτέ...

Οι άνεμοι μου δείξαν πως να σ' αγαπώ

Χωρίς σημάδια στο μικρό σου το κεφάλι

Χωρίς ανάσες να φροντίζουν την ανάσα σου 

Το ποσό δύσκολο μου είναι να στο πω

δε θα στο πω ποτέ

Το πώς εξαϋλώνονται οι μέρες μπρος στα μάτια μας 

το ξέρεις πια και συ

Σε κούρασα, με κούρασες...

Είμαι τώρα ένας άλλος 

δε σε κουράζω πια

θέλω μόνο να εξαϋλωθώ και γω σαν τις μέρες μας.

Αθάνατος ξανά

Μη το πεις σε κανένα, όμως θα 'θελα να...

και να είμαι για πάντα...

Δε νοιάζομαι ούτε εγώ όμως τελικά 

Και καμιά φορά...

Καμιά φορά ανησυχώ

 ότι τα χέρια μου...

Τα χέρια μου είναι πολύ παγωμένα για να είναι...

ζωντανά.