Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Happy tree thoughts

Τώρα στις μέρες του καλοκαιριού ξεχάσαμε... Τώρα στα κάτασπρα σύννεφα μετράμε τις μέρες που έρχονται σε μας... και τα χαμόγελα στερεωμένα στα μαλλιά μας να μας νανουρίζουν. Μουδιάσαμε τόσα χρόνια, κακομάθαμε...  δε ακούγαμε τους γδούπους και τα επιφωνήματα. Περιμέναμε ελπίζοντας πως όλα θα περάσουν... όλα θα γίνουν καλύτερα όλες οι γαμημένες οι πληγές θα γιατρευτούν μόνες τους. Και τα μάτια μας πόσο τεμπέλικα κοιτάζουν τον ορίζοντα τώρα. Πόσο φοβισμένα. Πόσο λάγνα κοιτούνε πίσω. Και νοιώθω μια ανακούφιση μια ηρεμία μια δικαίωση... Επιτέλους ηρεμία! Επιτέλους ησυχία! Σταματήσαμε να φοβόμαστε τι θα χάσουμε, δεν υπάρχουν και πολλά πια... Το ηλιοβασίλεμα θα είναι πάντα όμορφο όταν το κοιτάς... Όπως και η χαρμολύπη του '60 στην Αμερική, όπως και οι νέοι αιώνες που περνάνε μπροστά μας, όπως και τα φοβισμένα σου μάτια και η ανάγκη μου να τα αλλάξω, αυτή η γαμημένη ανάγκη να φτιάξω όλο το γαμημένο κόσμο... η προσπάθεια μου να δω την αλήθεια σαν μια πρόταση, η ανάγκη μου να μεγαλώσω και να κάνω πιο πλατύ τον ορίζοντα. Μα τώρα ήρθε η ώρα, πρέπει να τους πούμε και την αλήθεια... πρέπει να τους πούμε οτι οι μικρές στιγμές που είχαμε πέρασαν και δεν θα υπάρξουν πουθενά αλλού. Οτι πια δε θα μπορούμε να καταλάβουμε κάν τι θα πεί αυτό. Απλά θα κοιτάμε μια γραμμή από σύννεφα στον αέρα καθώς ο ήλιος μας κλείνει τα μάτια και θα αναρωτιόμαστε πώς έγινε αυτό, θα αναρωτιόμαστε γιατί μας φαίνεται τόσο ψεύτικος ο ήλιος και γιατί δε μπορούμε πια να νοιώσουμε αυτό το σκίρτημα στα σωθικά μας. Τι συνέβη? "Δε θυμάμαι να πεθαίνουμε" θα μου πεις. "Δε θυμάμαι να ξεμακραίνει η πνοή μας από αυτά που λέγαμε" θα μου πεις μπερδεμένη... Εγώ θυμάμαι όμως... μας θυμάμαι να σβήνουμε σιγά σιγά ξαπλωμένοι στο καναπέ μας...