Και τώρα θυμήθηκα: "Η αλήθεια είναι μια σπηλιά στα μαύρα βουνά, κοιτάζοντας τον γαλαξία μέσα στα μάτια μιας τυφλής κουκουβάγιας"! Και το παράξενο είναι ότι όλα αυτά είναι πράγματι αλήθεια...! Αυτά που ακούμε γύρω μας και μας ξαφνιάζουν, και κάνουν το στέρνο μας να διαστέλλεται για να παίρνουμε πιο μεγάλες ανάσες από την πραγματικότητα. Κανείς δε μας ζήτησε ποτέ να τα εξιστορίσουμε, αλλά νοιώθουμε πολύ καλά ότι είναι αλήθεια... Δε μπορεί να συμβαίνει και αλλιώς εξάλλου! Τα μάτια μας βλέπουν όλο και περισσότερους γαλαξίες τελευταία χωρίς να μπορούμε να το εξιστορίσουμε σε κανένα γύρω μας... Δεν είναι οι νεκρές κεραίες πάνω απ'τα κεφάλια μας ούτε τα μακρόσυρτα μοιρολόγια που ακούγονται που μας κάνουν να ανησυχούμε... Ο αέρας μας κάνει... που μας μιλά συγκαταβατικά... που μας δροσίζει μέχρι να παγώσουμε και σπρώχνει τα σύννεφα, σιγά σιγά, όλο και πιο κοντά στον ήλιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου