Πολύχρωμα Φουλάρια

Κατεστραμμένοι από τις ίδιες μας τις σκέψεις. Ορίζουμε τον εαυτό μας ανάλογα με το που βρισκόμαστε χωρίς να μας ενδιαφέρει οτι αυτό είναι λάθος. Αγωνιούμε μέσα από το κουβούκλιο που κρυβόμαστε τώρα. Αγωνιούμε γιατί δε μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τι μας περιμένει.. πώς να δούμε άλλωστε κρυμμένοι εκεί μέσα. Θέλουμε να ξέρουμε από τώρα το μέλλον, να ξέρουμε για να μην κάνουμε πάλι τα ίδια λάθη. Να βρούμε διαφορετικά κάθε φορά... Το ζητάμε τελικά από τον ίδιο μας τον εαυτό.. σαν να ήμασταν κάποιοι άλλοι,...για να μην νοιώθουμε τύψεις...και το ζητάμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, σαν να ήμασταν κάποιος άλλος... το αποζητάμε να κάνουμε λάθος, να αφήσουμε τον εαυτό μας να κάνει το λάθος που περιμένει το κοινό μας,... το αχόρταγο κοινό μας, που μας θέλει να σερνόμαστε ακατάπαυτα προς την επόμενη δικαιολογία προς το επόμενο γρινιάρικο ,...αρρωστιάρικο και μίζερο μειδίαμα.. που μας γεμίζει τελικά το κενό. Επιτρέπει στα τεμπέλικα και τρεμάμενα, από φόβο χέρια μας, να κάνουμε αυτό που περιμένει ο παρατηρητής μας... όλος ο κόσμος δηλαδή.
Ναι!!! Έχουμε πέσει τόσο πολύ. Ναι!!! Είμαστε οι πλέον αναξιόπιστοι. Ναι!!! Τα λάθη που κάνουμε (τα λάθη που τους αφήσαμε να κάνουμε) είναι από τα καλύτερα και πιο όμορφα αυτοκαταστροφικά λάθη που έχουμε να επιδείξουμε... Προχωρώντας χτυπάμε το κεφάλι μας πάνω στον ακούνητο τοίχο και συνεχίζουμε να σπρώχνουμε και να χτυπάμε μέχρι να ματώσουμε, μέχρι ο πόνος παραδοχής του λάθους να είναι μικρότερος... Τα ολόγλυκα αυτά λάθη μας που μας χαρακτηρίζουν, που μας καθορίζουν, που νοιώθουμε οτι μας δίνουν νόημα, μας κάνουν να ξεχωρίζουμε να είμαστε οι καλύτεροι χειρότεροι από όλους. Aυτοί που είχαν τον πολιτισμό και το μυαλό (!!!χαχα) για να ξεχωρίσουν αλλά δεν το κάνουν... όπως τα "έξυπνα" παιδιά στο σχολείο που τελικά αρχίζουν τα ναρκωτικά γιατί δεν μπορούν να ανεχθούν μια αναποδιά. Θέλουμε να είμαστε πάντα πρώτοι σε κάτι... και όταν δεν μπορούμε να είμαστε οι καλύτεροι είμαστε οι πιο όμορφοι(οι καλύτεροι), χειρότεροι.
Μου θυμίζουν όλα αυτά την Ντίνα, την ξαδέρφη της Λ. που χάραζε τα χέρια της όταν μεθούσε και δεν μπορούσε να πιει άλλο. Έκλαιγε, μας έλεγε τα εσώψυχα της και γκρίνιαζε με την κατάστασή της... και χαραζόταν με ότι έβρισκε πρόχειρο για να έχει λόγο να γκρινιάξει λίγο παραπάνω. Την επόμενη μέρα εμφανιζόταν πάντα με πολύχρωμα φουλάρια τυλιγμένα γύρω απ' τους καρπούς της... "Πότε θα ξεφύγουμε από αυτό τον φαύλο κύκλο;¨ ήθελα να της ψιθυρίσω μεθυσμένος και γω, καθισμένος δίπλα της. Πότε θα σηκωθούμε από εδώ και θα προσπαθήσουμε τουλάχιστον, όσο δύσκολο και αν είναι, να πάμε να καθίσουμε κοντά στη θάλασσα, που τόσο θέλαμε από την αρχή; Γιατί καθίσαμε εδώ τελικά; Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να σηκωθούμε και ας μην χαράζουμε από μόνοι μας τα χέρια μας... Ας κάνουμε αυτό σαν πρώτο βήμα προς τη θάλασσα..