Ατελείωτες Παρελάσεις

Προσκυνάμε ευλαβικά τις νεκρές παρελάσεις των ημερών
μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μας
και ούτε που καταλαβαίνουμε τι μας λένε
και όσα καταλαβαίνουμε δε βγάζουν νόημα πια.
Μας κοιτάνε φοβισμένες οι μέρες
με τα εναγώνια βλέμματά τους πίσω από το θαμπό γυαλί που μας χωρίζει.
Εμείς ήρεμοι, τις κοιτάμε νωχελικά, μισομεθυσμένοι
καθισμένοι σε κάποιο μπαρ που πήγαμε να σκεφτούμε τα όνειρά μας
καθόμαστε μ'ένα γυάλινο λερωμένο ποτήρι
στο χέρι και το κουνάμε μιλώντας
στον εαυτό μας
του λέμε όλα μας τα όνειρα
όλα μας τα λάθη που θα ξανακάναμε
και όλες τις λέξεις που θα ξαναλέγαμε
όλες τις ιστορίες που θα ξανακούγαμε
όλες τις βόλτες που θα ξανακάναμε
Του λέμε για τα έκπληκτα μάτια
από τις μέρες που περνάνε
για τις βροχές που μας μούσκεψαν
και για άλλες που δεν ήρθαν ποτέ
τους λέμε για τα μάτια μας
που έγιναν πεζά μέσα σε μια νύχτα
και για τους χιτώνες που κρατάμε στην ντουλάπα μας
για τις πανέμορφες εμμονές μας
που μας σφίγγουν το λαιμό όταν δεν κοιτάμε
για τα αστέρια που πέθαναν μέχρι το φως τους να φτάσει ως εδώ
και για τα ψιθυριστά λογία τους που μας άγγιζαν μέσα στο σκοτάδι
για τα γιορτινά ρούχα μας που είναι πλέον γεμάτα στάχτη
και για τις γιορτές που έρχονται φωνάζοντας για να ξυπνήσουν τη λύπη μας
παραμιλάμε, νοσταλγώντας το παρόν και το μέλλον που ονειρευόμαστε
καθισμένοι σ' αυτό το μπαρ στην άκρη της θάλασσας
με ματωμένα χέρια και σκισμένα ρούχα, από το δρόμο, για να φτάσουμε ως εδώ
και κοιτάμε το ποτήρι...
το ποτήρι που κρατάει το χέρι μας...