Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

94

Απ'όταν πέθανε η γιαγιά μου ο παππούς μου μένει μόνος του στο σπίτι. Είναι 94 τώρα. Πηγαίνω τα Σάββατα και τρώμε μαζί. Μου λέει ιστορίες απ'όταν ήταν νέος... Μου λέει να πιούμε ένα ουζάκι... τις 11μιση το πρωί... και το πίνουμε. Πίνουμε και δεύτερο... Ο παππούς μου ξεχνάει με ταχύτητα αστραπής. έχουμε τα ποτήρια μας γεμάτα πάνω στο τραπέζι και αρχίζει: "Θες λίγο ούζο?" "Μωρέ βάλε λίγο ούζο να πιεις" " Με νερό λίγο ... έτσι για τη γεύση".  Το θέμα παραμένει πάντα το ίδιο! Ας ζήσουμε λίγο περισσότερο, ας αγαπήσουμε και ας αγαπηθούμε από αυτούς που είναι ικανοί για κάτι τέτοιο, ας αφήσουμε τη πνοή μας να αιωρηθεί μαζί με τα λόγια μας σα καπνός πάνω από το "γιορτινό" τραπέζι και ας αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλο με τη ματιά του! Για το δρόμο που μας έφερε εδώ και για το τραπέζι που μας περίμενε να καθίσουμε. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από το να μην κοιτάς το ρολόι τις 11 μισή το πρωί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου