ξεκουράζω τα δόντια μου μέσα στο στόμα μου
κάθε πρωί φοβάμαι οτι θα ανακαλύψουν
τη γούνα μου και τα θολά μου μάτια
Καμιά φορά πριν τους μιλήσω γρυλίζω λίγο
και αυτοί με κοιτούν με τα αμήχανα χαμόγελά τους
η μοναξιά μου με κάνει κάθε τόσο
να δαγκώνω τη καρδιά μου
Η γούνα μου δε με ζεσταίνει πια
όσους θυμάμαι έχουν φύγει μακριά
και γω κρύβομαι όλο και πιο βαθιά
στη σκονισμένη μου σπηλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου