Μανιτάρια σε "πάρτι" ...

Είχε βρέξει πρίν πάμε. Για πιό λόγο όμως είχαμε παει στο σπίτι αυτού του παιδιου; Δεν θυμάμαι ακριβώς γιατί. Ήταν φίλος της Ελένης και αυτη μας κάλεσε να πάμε. Δεν ήταν γενέθλια ή γιορτή ή κάτι άλλο...πάντως είχαμε μαζευτεί εκεί για...να κάνουμε πάρτι...για κάποιο λόγο. Ο Κάφκα θα το περιέγραφε καλύτερα μάλλον...Τα πράγματα που γίνονταν εκείνη τη νύχτα, μου φαίνονταν σαν να είχαν κάτι από την ονειρική γραφή του. Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη αιτία που βρισκόμασταν στο σπίτι του Παναγιώτη (έτσι νομίζω τον έλεγαν), αλλά δεν υπήρχε και κανένας λόγος για να μην είμαστε εκεί.

Μπαίνοντας στο σπίτι παρατηρήσαμε ότι είχε λιγότερο φώς από τον διάδρομο της πολυκατοικίας. Περιμέναμε για μια στιγμή και οι τρείς μας στην είσοδο, επειδή αυτός που μας άνοιξε χάθηκε αμέσως στο σκοτάδι του σπιτιού και δεν μπορέσαμε να δούμε προς τα που ακριβώς πήγε. Μετά ήρθε ο Παναγιώτης (ας τον λέμε έτσι, ε;) που μας καλωσόρισε και για κάποιο λόγο μας πήρε να μας δειξει αμέσως τα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού, στο σκοτάδι... Την κουζίνα, το μπάνιο και το υπνοδωμάτιό του, στο οποίο υπήρχε μια υποψία φωτός που ερχόταν πίσω από κάτι που έμοιαζε με Αφρικανική ασπίδα, η οποία ήταν κρεμασμένη στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι του. Ήταν οβάλ σχήματος και είχε πράσινα, κόκκινα και κίτρινα γεωμετρικά σχήματα επάνω της, ενώ ο κρυφός φωτισμός, από πίσω της, ήταν μπλε. Αυτό ήταν και το μόνο πράγμα που παρατηρήσαμε στο σκοτάδι των δωματίων.

Υποκριθήκαμε πως είδαμε τα δωμάτια και στη συνέχεια πήγαμε και καθίσαμε στο σαλόνι όπου συναντήσαμε άλλα 5-6 άτομα. Χαιρετηθήκαμε στα σκοτεινά και καθίσαμε σε ένα άλλο κρεβάτι που βρισκόταν σε μια γωνία του αρκετά ευρύχωρου σαλονιού. Οδηγηθήκαμε εκεί σχεδόν ενστικτωδώς καθώς ήταν το μόνο σημείο, εκτός της μπαλκονόπορτας, όπου υπήρχε λίγο φώς από ένα πορτατίφ. Η μουσική που προϋπήρχε άρχισε να μας γίνεται αισθητή όταν δυνάμωσε η έντασή της. Δε θυμάμαι τί μουσική ακούγαμε αλλά μου έκανε εντύπωση οτι ήμασταν καμιά δεκαριά άτομα σε ένα σχετικά μικρό δωμάτιο και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε χωρίς να φωνάζουμε.

Γνωρίσαμε μια κοπέλα που καθόταν και αυτή πάνω στο κρεβάτι. Από τα πρώτα πράγματα που μας ρώτησαν οι φίλοι της, που βρίσκονταν δίπλα μας, ήταν για το πόσο χρονών την κάνουμε. Αυτή γελούσε με έναν ιδιαίτερα χαζό τρόπο και περίμενε να απαντήσουμε. Όλοι εκεί ήμασταν γύρο στα 20 με 25. Την κοίταξα με νόημα και της είπα :"εεε...είσαι γύρο στα δεκααα....". "Ναιαι!! Είδες, είδες...!!" έσπευσαν να απαντήσουν οι φίλες και οι φίλοι της. Αυτή άρχισε να γελάει ακόμα πιο χαζά. "Της το λέγαμε οτι μοιάζει μικρότερη από την ηλικία της...". Η τύπισσα έμοιαζε 30. "Είναι 29 χρονών" μας κάνει μια φίλη της.

Μάλιστα...

Το "πάρτι" συνεχιζόταν με την μουσική στην διαπασών και εμάς να φωνάζουμε συζητώντας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Σε κάποια φάση είχα μετακινηθεί σε μια καρέκλα και προσπαθούσα να συζητήσω με κάτι φίλους του Παναγιώτη. Αρχικά ρωτούσα τον ένα κάποια πράγματα που φαίνεται πως δεν τον ενδιέφεραν καθόλου γιατί μου απαντούσε μονολεκτικά και κάπως φοβισμένα. Είχα αλλάξει στην κουβέντα καμιά δεκαριά θέματα μήπως και τον πετύχω πουθενά. Τελικά κάπως ανέφερα την λέξη "μανιτάρια". Μόλις την άκουσε όρθωσε την πλάτη του και με ρώτησε αν μου αρέσουν τα μανιτάρια. Του απάντησα θετικά. Από εκεί και πέρα το παλικάρι με είχε πάρει μονότερμα και με ενημέρωνε για οτιδήποτε είχε σχέση με τα μανιτάρια. Μου έλεγε οτι πήγαινε και μάζευε μανιτάρια με τον πατέρα του στο δάσος και οτι τα μανιτάρια είναι η καλύτερη τροφή για τον άνθρωπο και ξέρει και τα "μαγικά μανιτάρια" (παραισθησιογόνο ναρκωτικό) και τα διάφορα είδη μανιταριών. Ήξερε να ξεχωρίζει τα δηλητηριώδη από τα μη, και γνώριζε πάρα πολλούς τρόπους μαγειρέματός τους. Μου έλεγε για κάποια κόκκινα μανιτάρια που τα αποξυραίνει και τα κάνει σούπα μετά και είναι πεντανόστιμα. Γνώριζε και τις λατινικές ονομασίες από πολλά μανιτάρια και σε ποιό είδος ανήκει το καθένα! Στο τέλος, εκεί που έμεινα μαλάκας, ήταν όταν πήγε και έφερε από το μπουφάν του ένα "μανιταρολόγιο"(εγώ το ονομάζω έτσι). Ήταν ένα σημειωματάριο με δικές του ζωγραφιές μανιταριών και σημειώσεις που είχε κρατήσει για το κάθε είδος...

Στη συνέχεια ήρθε ένα άλλο παιδί και αρχίσαμε να συζητάμε και οι τρείς μας για ταινίες. Ο μανιταρολόγος επέμενε πεισματικά να μας αναλύσει ποιές είναι οι καλύτερες ταινίες. "Λοιπόν η καλύτερη ταινία είναι...χμμμ...όχι, όχι...πρώτη είναι η μύγα του Κρόνεμπεργκ...". Προσπαθούσε να στοιχειοθετήσει στο μυαλό του της ταινίες. Εγώ δεν του έφερνα αντιρρήσεις σε αυτά που έλεγε. Επέμενε έντονα να δω αυτές της ταινίες και μάλιστα σε συγκεκριμένη σειρά. "Πρέπει να σου τις γράψω κάπου για να μη τις ξεχάσεις". Τότε βγάζει μια χαρτοπετσέτα(!!) που είχε στη τσέπη του, βρίσκει ένα στυλό και μου γράφει πρόχειρα πάνω της μια λίστα με καμιά εικοσαριά ταινίες. Πράγματι θυμάμαι, πρώτη ήταν η μύγα του Κρόνεμπεργκ. Οι υπόλοιπες ήταν κάτι ταινίες με ζόμπια και φραγκεστάϊνδες. Μου έδωσε τη χαρτοπετσέτα, η οποία θα μπορούσε να είναι ένα cult κειμήλιο αν δεν την είχα πετάξει την επόμενη μέρα.

Κατά τις 2μισή το βράδυ η μουσική συνέχιζε να παίζει στην διαπασών. Παρόλα αυτά ακούσαμε από το μπαλκόνι κάτι σα μουγκρητό και δυνατές φωνές μετά. Το δίπλα μπαλκόνι δεν απείχε ούτε ένα μέτρο από το μπαλκόνι του σπιτιού που βρισκόμασταν. Είδαμε τα παραθυρόφυλλα απέναντι να ανοίγουν με θόρυβο και να ξεπροβάλει ένας ιδιαίτερα "εύσωμος" άνδρας με την κοιλιά του να προηγείται. Ήταν γυμνός από την μέση και πάνω και φορούσε ένα μεγάλο άσπρο σώβρακο που σε μερικούς θύμιζε φουστανέλα. Άρχισε να φωνάζει έντονα και να λέει να χαμηλώσουμε την μουσική γιατί αλλιώς θα πάρει τηλέφωνο την αστυνομία. Ο Παναγιώτης προσπαθούσε να τον καθησυχάσει λέγοντάς του: Σας ξυπνήσαμε εε; Συγνώμη...Ο άλλος δεν σταματούσε να φωνάζει και να απειλεί ακόμα και όταν ο Παναγιώτης έκλεινε τα δικά μας παραθυρόφυλλα χωρίς να του δίνει σημασία. Αυτό ήταν όλο κι όλο που κάναμε. Κλείσαμε τα παραθυρόφυλλα. Κανείς δεν χαμήλωσε την μουσική και το "πάρτι" συνεχίστηκε σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

Έτσι που λέτε...Το "πάρτι" συνεχιζόταν με την ίδια ένταση στην μουσική και με ακόμα περισσότερο σκοτάδι, όταν φεύγαμε κατά τις 3...Δεν καθίσαμε να δούμε αν θα ερχόταν πραγματικά η αστυνομία. Πλάκα θα είχε αν καθόμασταν. Θα είχα να σας πω κι' άλλα, ίσος περισσότερο ενδιαφέροντα...