Ζωή σε Fast Forward

Ακούω τα τραγούδια που άκουγα μικρός. Ακούω τον εαυτό μου να τα τραγουδάει τότε. Ακούω τους χτύπους της καρδιάς μας να γεμίζουν το δωμάτιο. ( "στέκομαι στη πόρτα σου μπροστά, και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι, ότι έπρεπε να φύγουμε ξανά, ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι και τη πιο παραμυθένια αμμουδιά πέρα από τα πέρατα, πέρα από τα πέρα μέρη..."). Οι δίσκοι τελειώνουν πιο γρήγορα από ποτέ. Ο χρόνος φαίνεται να τελειώνει πιό γρήγορα, να επιταχύνει.

Η ησυχία μετά, μου αρέσει. Μου θυμίζει το γρασίδι πάνω στο οποίο έπαιζα μικρός. Τότε οι καλαμιές, πίσω από το σπίτι μου, θρόιζαν το μεσημέρι του καλοκαιριού. Και πηγαίναμε στην εκκλησία τις ηλιόλουστες Κυριακές μόνο. Ο ήλιος είχε τέτοια δύναμη...Γέμιζε τη καρδιά μου ζωή και ελπίδες. ( "δε θα συγκρίνω φως, με το σκοτάδι, ούτε λευκό αμνό, με λύκο μαύρο...μονάχα εχουν περάσει 1000 χρόνια").

Κάθομαι, όπως και τότε, στο δωμάτιό μου που με ορίζει πιο ξεκάθαρα λόγο της μικρής του έκτασης. Και νοιώθω να μου λείπουν όλα, από όταν μπορούσα να κάθομαι στο κρεβάτι ξαπλωμένος και να αφουγκράζομαι τον δρόμο και τις καλαμιές...και μου λείπουν οι συνάξεις μας στο υπόγειο και τα ματωμένα μας δάχτυλα και οι βόλτες μας και τα αγχη μας εκείνα τα χρόνια, που τώρα θυμίζουν ευχαρίστηση, ικανοποίηση, και μυρίζουν ναφθαλίνη μέσα στην ντουλάπα που τα αφήσαμε. (...σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε...βάλτε να πιούμε!). Και τα πρώτα μεθύσια μας , για την αποκατάσταση της νύχτας...Θυμάμαι, σαν συναίσθημα πιο πολύ και όχι σαν εικόνα, την μέρα, όταν μας είπαν από την τηλεόραση για το πού θα φύγει ο καθένας μας. Καθόμασταν στο σπίτι του Θάνου και εκείνη τη στιγμή, τότε ακριβώς κατάλαβα για πρώτη φορά οτι σας αγαπώ. Εκείνη τη στιγμή που φοβόμουν οτι τελείωσε αυτός ο κύκλος. Κρατούσαμε ο ένας την καρδιά του άλλου στα χέρια μας και προσμέναμε να φύγουμε μακριά... Και πρώτα από αυτό, στο Φαλιράκι...να ξεπλένουμε με ποτό τις αγωνίες μας και τα κουρασμένα αισθήματά μας. Και που πήγα στο τέλος να ανέβω στην μηχανή του Άγγελου και βγήκα από την άλλη μεριά (είχα πιεί τόσο που δεν μπορούσα να ισορροπήσω πάνω της) και φυσικά τα τραγούδια που λέγαμε εκείνη τη νύχτα ανάμεσα σε ξένους... αλλά και γνωστούς.

Μετά όταν σε γνώρισα...Νομίζω ήμουν θλιμμένος όταν σε γνώρισα...Δε ξέρω γιατί. Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Οι μπόρες είχαν περάσει πριν χρόνια...Ίσος έτσι να είχα μάθει να είμαι. Μετατρέπεις τη θλίψη σε χαρά ακόμα και σήμερα. Μακριά τώρα, αλλά και τόσο κοντά... τόσο κοντά που οι καρδιές μας είναι ένα πια. Θυμάμαι το "Αυγό" που περνούσαμε εκεί όλη την νύχτα μας, πολλές νύχτες, σε σκοτάδι ποτισμένο με τις πιό όμορφες μουσικές που ξέραμε τότε στα μαγαζιά. Και τους ζαλισμένους μας χορούς στο Mod's,με ένα ποτό στο χέρι και τσιγάρα ξένων να αφήνουν τρύπες πάνω στα ρούχα μας...Τους μήνες και τα χρόνια, που περάσαμε σπίτι σου κάνοντας έρωτα χωρίς να μας αγγίζει τίποτα γύρο μας. Πίναμε για πρώτη φορά από το πιο γλυκό νέκταρ της ζωής και δεν θέλαμε να βγάλουμε τις γλώσσες μας από μέσα. Ρουφούσαμε τη ζωή την ίδια, την καταβροχθίζαμε σα πεινασμένοι λύκοι... που γλύφουν μετά ο ένας τις πληγές του άλλου, μέσα στο χιονισμένο δάσος της ζωής...και κοιτιούνται στα μάτια και προσπαθούν να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλο όσο καλύτερα μπορούν. Γιατί η ζωή και η αγάπη είναι όμορφες και αγαπάω τόσο πολύ όλα τα ψεγάδια σου. Τα αγαπάω γιατί είναι δικά σου, είναι δικά μας ψεγάδια, που μας καθορίζουν και μας σημαδεύουν απέναντι στους υπόλοιπους. Τα αγαπάω γιατί δεν μπορώ να τα δώ ούτε καν να τα νοιώσω. Θυμάμαι τις τρύπες που κάναμε στα αυτιά μας και αυτές που καλύπταμε στις ψυχές μας. Τα σαστισμένα μας βλέμματα όταν καταλαβαίναμε πόσο αγαπάμε τη ζωή μας μαζί.

Και έχω τόσες φωτογραφίες να κοιτάζω τώρα...Τόσες πολλές...