Σταμάτα να τρέμεις!!

("Σταμάτα να τρέμεις!!"). Με κοίταζες με τα μεγάλα μαύρα μάτια σου και καταλάβαινα οτι δεν με έβλεπες. Ξωτικά χόρευαν γύρω σου ένα εμπύρετο, τρελό χορό φόβου και ανασφάλειας. Ότι και να λέγαμε ποτέ δεν έφτανε... όπου και να ήμασταν ποτέ δεν ήταν αρκετό για να ξεχάσεις. Πάντα όλες οι σκέψεις σου είχαν το ίδιο χρώμα την ίδια γαμημένη απόχρωση. Το χρώμα αυτό, η σκέψη αυτή, λέκιαζε τα πάντα μέσα σου. Οριοθετούσε όλες σου τις σκέψεις, την ίδια την ύπαρξή σου.

Ερχόσουν συνήθως αργά το βράδυ να κάτσεις μαζί μας και μερικές φορές είχαμε σηκωθεί από το κρεβάτι για να σου ανοίξουμε. Απελπισμένη να μιλήσεις σε κάποιον... Σε ρωτούσαμε πώς πέρασες τη μέρα σου και εσύ πάντα μας απαντούσες "κόκκινο, δεν υπάρχει κάτι άλλο τώρα...". ("Σταμάτα να τρέμεις!! Σταμάτα τώρα!!"). Καθόμασταν στο τραπέζι και τα δάκτυλά σου σάλευαν πάνω του σα να προσπαθούσαν να αρπάξουν τις σκέψεις που έβγαιναν κάτω απ'τη ζακέτα σου και να τις κρύψουν βαθιά μέσα σου. Αλλά πάντα νικούσαν αυτές, ξεχύνονταν μπερδεμένες, άγαρμπες και παραμορφωμένες πάνω στο τραπέζι και όσο περισσότερες έβγαιναν τόσο περισσότερο, άλλες πιό μύχιες και ατέρμονες, γεννιόνταν μέσα σου και ανυπομονούσαν να βγουν.

Μερικές φορές έμενες σιωπηλή και στα μάτια σου καθρεπτίζονταν κόκκινες σκέψεις, κόκκινα σχεδιαγράμματα, κόκκινες σιωπές. Με τρόμαζαν τα μάτια σου τότε... Σκεφτόσουν σενάρια σε μια παράλληλη πραγματικότητα, από τα οποία, τα λιγότερο αλλόκοτα, αργότερα μάθαμε οτι δεν ήταν τόσο αλλόκοτα όσο νομίζαμε τότε. Σε ρωτούσαμε κάτι για να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο σκέψεων αλλά εσύ μας τραβούσες με μανία ξανά εκεί στον ίδιο λάκκο με φοβίες και παράτολμους μύθους λες και δεν υπήρχε τίποτα άλλο να πουμε, λες και αυτό ήταν το κέντρο του σύμπαντος.

Λεπτεπίλεπτα και μακριά, με το αιώνιο τσιγάρο στερεωμένο ανάμεσά τους, τα δάκτυλά σου έτρεμαν. Μερικές φορές έτρεμες ολόκληρη...Δεν άντεχα να σε βλέπω να τρέμεις...Η καρδιά μου πάλευε να ελευθερωθεί από το χέρι που την είχε αρπάξει όταν σε έβλεπα έτσι. Με όλη τη δύναμη της σκέψης μου προσπαθούσα να σε κάνω να σταματήσεις ("Σε παρακαλώ..! Σταμάτα να τρέμεις! Πες μου τί θέλεις για να σταματήσεις!!"). Αλλά δεν ήξερα τί έπρεπε να κάνω. Ακόμα δε ξέρω... Μου μιλούσες λες και σου έκρυβα κάτι, λες και γνώριζα περισσότερα και δεν στα έλεγα... Πολλές φορές δε καταλάβαινα καν τι έλεγες, αλλά εσύ μιλούσες σαν να γνωρίζαμε και οι δύο ακριβώς τι είχε γίνει και το πώς ένοιωθες.

Άρχισα να αναρωτιέμαι αν είσαι μαζί μας πραγματικά, αναρωτιόμουν πόσο κοντά μας είσαι και εμείς πόσο κοντά είμαστε σε αυτό που ζεις. Έψαχνα σημάδια που να μου δείχνουν από ποιά μεριά είσαι. Αν είσαι μαζί μας ακόμα ή όχι...Ποιός τελικά καθορίζει αυτή τη γραμμή; Υπάρχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που μας χαρακτηρίζουν; Στην τόσο τρελή και αλλοπρόσαλλη κοινωνία που ζούμε ποιός μπορεί να καθορίσει τα όρια αυτά; Μερικές φορές έπιανα τον εαυτό μου να εύχεται να ήμασταν εμείς (εγώ, πιο συγκεκριμένα) που υπερβάλουμε... Κοίταζα τα χέρια σου που έτρεμαν και τα μάτια σου που γίνονταν όλο και πιο υγρά όσο περνούσε ο καιρός, και κατέληξα οτι δεν θέλω να υπάρχει τέτοιο όριο...