Ο κόσμος μας λάμπει σα καμμένα παλάτια

και τα παιδιά στο δρόμο παίζουν με τ'αποκαίδια

βάφονται μαύρα για να γελούν με τη θλίψη τους

μαύρα, για να γελούν με τα ψέματα που τους λένε

και βάφονται λευκά για να κοιμούνται το βράδυ

λευκά, για να αγαπάνε το δρόμο το πρωί

ματωμένες λεπίδες στις τσέπες τους και άγουρα φρούτα

κουρασμένα σπίτια σε παππαρούνες και σε ανθόκηπους
τα περιμένουν να γυρισουν το απογευμα, με το φως της εξωπορτας ανοικτο

αλλα αυτα δε γυρνανε

ξέρουν που πάνε

δε ρωτανε πια γιατι οι λεπίδες τους ειναι ματωμένες