Ευπρόσδεκτα και τα χάρτινα μάτια, όσο ευπρόσδεκτα και τα μαραμένα χαμόγελα από χείλη ξένων. Και οι Κυριακές ευπρόσδεκτες και τα κίτρινα απογεύματα τους, με την ικανότητα τους να κάνουν το χρόνο να σταματά μόνο κατά την διάρκεια της αναμονής. Της αναμονής του χθες και του αύριο μαζί, γιατί δεν θέλουμε πλέον να διαφέρουν αυτά τα δύο, αλλά θέλουμε να θυμίζει το ένα στο άλλο τον δρόμο, για να μην χάνονται, να μην ξεστρατίζουν μέσα στο μαγεμένο δάσος της ζωής μας. Εκεί που στέκεται το μυαλό μας και περιμένει τις βροχές, περιμένει αυτή τη χαρακτηριστικά γνώριμη μυρωδιά στον αέρα πριν βρέξει, πριν γεμίσει την καρδιά μας με μια θλιμμένη ανακούφιση, με μια ξεπλυμένη αγωνία που καταλάγιασε και τώρα το μόνο που έμεινε να κάνουμε είναι να γιορτάσουμε αυτό το μελαγχολικό συναίσθημα, αυτή την πικρή ύπαρξη της αλήθειας, να το δοξάσουμε και να το ξορκίσουμε με τις πρώτες ψιχάλες.
Εμείς όμως στεκόμαστε όρθιοι μπροστά από βρεγμένες μπαλκονόπορτες και τα γεμάτα υγρασία ντουβάρια μας... λες και φοβόμαστε. Χάνουμε, την πρωταρχικής σημασίας, για τη ζωή, αίσθηση, χάνουμε την επαφή με το νερό, με την λάμψη των σταγόνων, με τη γεύση τους, με την αίσθηση τους πάνω μας... ανάμεσά μας, μεταξύ μας, μέσα μας.
Ευτυχώς όμως υπάρχει και αυτό το μαγεμένο δάσος στη ζωή και το μυαλό μας, πάντα ως το πιο προνοητικό μέρος μας, αντιδρά, εναντιώνεται και επιλέγει να πάει εκεί μόνο του... τί άλλο να έκανε; Οι σκέψεις μας ευτυχώς δέχονται την βροχή πάνω τους και την οικειοποιούνται με όλη τους την αγάπη.
Και εκεί ακριβώς, σε αυτό εδώ το σημείο, είναι που υπάρχει η ζωή. Ανάμεσα στην ευπρόσδεκτη αγάπη και στις ευπρόσδεκτες βροχές, στα ευπρόσδεκτα δικά μας απογεύματα, που για αυτά ο χρόνος σταματά όταν τα χείλη σου ακουμπούν το πρόσωπό μου και ο χρόνος σταματά όταν μου λες αλήθειες, όταν μου λες πως μ' αγαπάς και όταν κατηφορίζουμε μαζί τον πλακόστρωτο δρόμο προς την αγκαλιά του σπιτιού μας και επιμηκύνεται ο χρόνος όταν βάζεις το χέρι σου μες στο δικό μου και κάνεις τη καρδιά μου να αναπηδά μέσα στο στήθος μου. Κάνεις όλες εκείνες τις στιγμές της μέρας να έχουν νόημα... όταν βλέπω τα μάτια σου να γελούν, όταν βλέπω τα χείλη σου να λάμπουν...
Γι' αυτό λέω: Ευπρόσδεκτες οι βροχερές μέρες που μας σφίγγουν τόσο δυνατά που δεν μπορούμε ν' ανασάνουμε, ευπρόσδεκτοι και οι μικροί δαίμονες που σέρνονται κάτω απ' το άδειο κρεβάτι μου το βράδυ όταν ξαπλώνω μόνος μου σ' αυτό. Ευπρόσδεκτες και οι στιγμές γλυκιάς απελπισίας που με τα παγωμένα χέρια τους κρατούν το λαιμό μου. Ευπρόσδεκτη και η υγρασία που γεμίζει την ψυχή μας όταν ξυπνάμε από ακατανόητα όνειρα το βράδυ και βρίσκουμε καθισμένη στο κρεβάτι μας τη θλίψη. Ευπρόσδεκτες όλες οι καταρρακτώδεις μαύρες βροχές, ευπρόσδεκτες για να περάσουν... ευπρόσδεκτες για να ξεκινήσουν και να τελειώσουν, ευπρόσδεκτες για να μην ξεχνάμε, για να μην γινόμαστε αλαζονικοί και να μην γίνονται τα μάτια μας στενά... σα χαραμάδες φωτός. Ας ποτίσουν οι βροχές όλη μας την ύπαρξη και ας μας γεννήσουν ξανά, καλύτερους και πιο έντιμους με την σημασία, την σημαντικότητα των πραγμάτων γύρω μας, την σημαντικότητα της ύπαρξής μας.
Πάντα θα καρτερούμε για εκείνη την ηλιόλουστη μέρα που το χώμα θα ακτινοβολεί γήινες ευωδίες και θα μας καλεί να τρέξουμε πάνω του και να ρουφήξουμε μέσα μας όλο το νέκταρ του ήλιου που επιτέλους θα έχει βγει γεμάτος νέα όνειρα, νέες υποσχέσεις και θα μας κλείνει χαμογελαστός το μάτι ωθώντας μας σε νέους λιθόστρωτους δρόμους, με το χέρι σου μέσα στο δικό μου, για ακόμα μια φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου