Βολή Πυρ/κού...

Δεν είχαμε ιδέα για το που πάμε. Στοιβαγμένοι σε μια πλημμύρα από μουντά χρώματα...και έξω ο κόσμος να ακτινοβολά ζωή και ένταση. Θόρυβος σαν γρατσούνισμα από την μηχανή και άνεμοι να στροβιλίζονται γύρο μας. Προχωράμε με τον ήλιο να προσπαθεί να μας φτάσει μέσα από το πάνινο κάλυμμα Μου θυμίζει το καλοκαίρι όταν φυλαγόμασταν από τον ήλιο στις καλαμιές και τα στάχυα πίσω απ'το σπίτι μου.
Μικροί χαρταετοί πετούν πάνω απ'τα κεφάλια μας, καθώς κλείνουμε τα μάτια μας και ονειρευόμαστε..ονειρευόμαστε οτι είμαστε κάπου αλλού..κάπου πολύ μακριά και με περισσότερα χρώματα να μας αγκαλιάζουν. Ζωγραφισμένα χαμόγελα...φωτογραφίες που θα μας θυμίζουν για πάντα τις οσμές (ή το αντίθετο). Τσιγάρα, σκόνη, δρόμος, άνοιξη, κούραση, πετρέλαιο, αέρας, πολυκαιρισμένο ξύλο, στριφτά τσιγάρα, στρίμωγμα, πολυκαιρισμένη αδιαφορία, σκληρά και άβολα καθίσματα, χαμόγελα, ηλιαχτίδες, που τρυπώνουν και μας αγκαλιάζουν ζεστά...
Και με ρωτάτε τί γράφω...Για εσάς γράφω...
Φτάσαμε, φτιάξαμε σκηνές και κουραστήκαμε κουβαλώντας βλήματα και πυρομαχικά. Το βράδυ χαλαρώσαμε και ξαπλώσαμε στο χορτάρι. Είπαμε αστεία και ήπιαμε ρούμι, ζιβανία και ουϊσκι. Βγάλαμε κι'άλλες φωτογραφίες...και ενώ κοιτούσα τα άστρα ξάπλωσες δίπλα μου και μου είπες έτσι απλά: "Σσσσσ...Άκου τη θάλασσα...", ενώ κοιτούσαμε τ'άστέρια, ξαπλωμένοι στο γρασίδι. Και τώρα νοιώθω αλληλεγγύη, κατανόηση, αδελφικότητα, αγκαλιές αγνές σα το πρώτο χιόνι και ματιές φιλικές κρυμμένες στο σκοτάδι, κρυμμένες στο φώς των αστεριών...αυτά νοιώθω τώρα...