Ζούμε σε χρόνο παρελθόντα

Ζούμε σε χρόνο παρελθόντα. Τη νιότη, τα πρασινοκίτρινα μάτια μας και τα ξεχασμένα χαμόγελά μας. Έρχονται στιγμές που τραγουδάμε καθώς ονειρευόμαστε, που κοιμόμαστε με ένα χαμόγελο και την γλυκιά γεύση του φιλιού, στα χείλη. Κλειστά τα μάτια μας και όμως ζωγραφίζουν πάνω μας τα πιο όμορφα τοπία με εσένα μέσα να κρατάς στα χέρια σου το ποτήρι με το κρασί που λυγίζει τα χείλη μας προς τα πάνω, που αφήνει τη ψύχη μας να καταλαγιάσει και να κατακαθίσει η σκόνη για να δούμε πιο καθαρά τον ήλιο ή τ’αστέρια σου.

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και ο πιο ακριβός. Ο χρόνος που δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τι ακριβώς είναι… Κάποιος μου ’λεγε ότι ο χρόνος είναι η έκφραση του φωτός σαν πύρινο στεφάνι πάνω απ’τη μορφή μας. Ένας αιώνιος κύκλος με στιγμιαίες λάμψεις από τα πρόσωπα όσων αγαπήσαμε και όσους δεν τους πήρε μαζί του καθώς έφευγε, για να ξαναγυρίσει και να ξαναφύγει γεμάτος νέα πρόσωπα, νέες μνήμες.

Σε σκονισμένα μάρμαρα με την διαλεκτική του τώρα και με λέξεις που πολλές φορές ξαφνιάζουν και εμάς τους ίδιους, δείχνουμε τα πρόσωπά μας ο ένας στον άλλο, φωτίζουμε χωρίς να ντρεπόμαστε μια χαραμάδα από την ψυχή μας. Ξεγελάσαμε το χρόνο και μείναμε ίδιοι βαθιά μέσα μας, έτσι ώστε να αναγνωρίζουμε ενστικτωδώς ο ένας τον άλλον παρόλα τα σημάδια και τις ουλές. Παρόλο που τα μάτια μας έχουν πλέον πολυκαιρισμένα βλέμματα με εκφράσεις απόγνωσης.

Ναι… απόγνωσης, γιατί βλέπουν την αυλή μας να μην είναι όπως την φανταζόμασταν. Βλέπουν κάθε ίχνος ομορφιάς και ελπίδας να αποστεώνεται, να σέπεται και να κατακρίνεται, γιατί σε όλους τους υπόλοιπους δεν τους αρέσει η ελευθερία, γιατί όλοι οι υπόλοιποι μισούν την ελευθερία. Θέλουν να έχουν ένα άγρυπνο μάτι πάνω από το κεφάλι τους να τους καθορίζει τί πρέπει να κάνουν, για να μην έχουν συνέπειες, για να μη σκέπτονται και να μη φοβούνται, για να φταίει πάντα κάποιος άλλος και κάποιος άλλος να κανονίζει γι’αυτούς, γιατί ότι είναι γραπτό να γίνει θα γίνει… Μίζερα, στραβά μάτια με ασθενικές υποκλίσεις να καταπατούν την ίδια τους την ύπαρξη, να φοβούνται να ζήσουν, να φοβούνται την άποψή τους αν δε μοιάζει με την κοινή. Φοβισμένοι και παθητικοί με καταπιεσμένες επιθυμίες θα προσφέρουν θυσία όλη τους τη ζωή στον άρχοντα χρόνο γιατί δεν ξέρουν πώς να την χειριστούν, δε ξέρουν τί να την κάνουν.

Μας ζητάει τα πάντα ο χρόνος. Θέλει να τραφεί από τις όμορφες στιγμές μας και μέσα από τα δάκτυλα μας να τις πάρει μακριά σαν άνεμος που σκορπίζει την άμμο. Μας προσφέρει χαλαρότητα και ηττοπάθεια και το μόνο που ζητάει είναι στιγμές αντίθεσης, στιγμές διαφορετικότητας και κούρασης που τελικά συνθέτουν το πρωτόλειο νόημα της ζωής, που χωρίς αυτές κάνουμε ασθενικές και δουλοπρεπείς υποκλίσεις στον άρχοντα χρόνο αλλά και στο θάνατο μαζί.

Η κούραση απ’τα μάτια μας δε φεύγει ποτέ και συνεχίζουμε γιατί έχει ο καθένας την δικιά του θάλασσα να διασχίσει. Θέλουμε να δούμε νέα ονόματα να σημειώνονται πάνω μας και να μας δίνουν αγάπη για να συνεχίζουμε. Να μας δίνουν, όπως εσύ για μένα, το άρωμα και τη γεύση της ζωής, να μας δίνουν να γευόμαστε κάθε πρωί το φώς προς το οποίο πορευόμαστε όταν η αυλή μας είναι σκοτεινή και την αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το σκοτάδι, που ζητάει να γεμίσει τη καρδιά μας.
16/8/09