29/7/09

Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί μου αρέσει τόσο πολύ να πίνω;;; Γιατί ρε Κώστα; Βασίλη; Νατάσσα; Μακάρι να πίναμε όλοι μαζί σα τρελοί και να μη νοιώθαμε τίποτα στο τέλος! Να νοιώθαμε μόνο ο ένας τον ώμο του άλλου που ακουμπάει πάνω μας, να λειώνουμε κάτω από τόνους αλκοόλ και αδελφικότητας και χαλαρότητας και μισαλλοδοξίας και ξεγνοιασιάς και διακοπών και του ατελείωτου ήλιου και του πανέμορφου τόξου των αστεριών και χαμόγελων και λαμπερών ματιών και…

Πόσο μακριά να είναι τα αστέρια από τις ζωές μας;; Αναρωτιέμαι και κοιτάζω το μαύρο κενό που μας καλύπτει όταν κοιτάμε τα άστρα, και έχουμε πιεί… Σκόνη μέσα σε μαυσωλεία είναι οι ζωές μας, που αν δεν τις προστατεύσουμε χάνονται στον άνεμο και αν τις κρατήσουμε υπερπροστατευμένες δεν έχει αξία να τις κοιτάξει κανείς , δεν έχει σημασία αν υπήρξαμε ποτέ ή όχι, δεν έχει καμία σημασία τι είπαμε καθώς γυρίζαμε με το καράβι από το Βίδο… Έτσι κι’αλλιώς ήδη δε θυμόμαστε…

Εμείς όμως θα θυμόμαστε για πάντα τα κουνέλια και τις πέρδικες (τα Famous Crouse) και όλα τα αστεία και τις φωτογραφίες που τραβήξαμε πριν πέσει ο ήλιος και όλες όσες θα μπορούσαμε να έχουμε τραβήξει, πριν πέσει ο ήλιος. Και προφανώς, μόνο όσοι ήμασταν στο Βίδο σήμερα θα καταλαβαίνουν τι λέω.