Ο κ Κορρές

Σου χάρισα μία μπουκάλα με κρασί
τα μάτια σου λάμπανε σα δυο μαργαριτάρια
μ'ευχαρίστησες με μια δόση και μια ευχή
και όταν έφυγες πίσω σβήνανε τα χνάρια

Σταγόνες στο ποτήρι σταγόνες στη ζωή
λάμπουν σαν εκείνο το όμορφο πρωί
"γεμάτο το ποτήρι γεμάτη και η ζωή"
θυμάμαι στα χαμόγελα που πίναμε μαζί

Κι όταν ήρθες να μας βρείς
δεν υπάρχει εδώ κανείς
κι όταν ήρθες να μου πεις
μη ξεχνάς, θα ξεχαστείς

Αυτό το έγραψα όταν τελειώναμε το λύκειο. Καλοκαίρι ήταν...Το ξέρω οτι δεν είναι και οι καλύτεροι στίχοι, αλλά δε το έγραψα εδώ για αυτό. Μου θυμίζει τόσα πολλά πράγματα...Είναι σα να αγκαλιάζει το αίσθημα μιας εποχής. Νοιώθαμε μέσα μας οτι θα αλλάξει κάτι, οτι σε λίγο θα είναι σα να ξεκινάμε απο την αρχή. Όπως δηλαδή τώρα και σε τόσες άλλες στιγμές στη ζωή μας.
Η Θάλεια είχε την ιδέα να αγοράσουμε μια μπουκάλα κρασί και να στη χαρίσουμε στο τελευταίο μάθημα. Μερικές φορές ερχόσουν στο μάθημα με το "τσάϊ" σου...Πάντα τότε γινόταν το καλύτερο μάθημα. Ελεύθεροι από τα βιβλία αιωρούμασταν μαζί σου στις ιστορίες που μας έλεγες ,πάντα με ένα θέμα, με ένα νόημα...Τότε τα μάτια σου έλαμπαν! Μύθοι, γεγονότα, ανέκδοτες ιστορίες, ακόμα και βιώματα δικά σου, μας μάθαιναν όσα δε μπόρεσαν ποτέ τα βιβλία.