Λευκάδα

Ήμασταν οι πρώτοι, οι καλύτεροι της εποχής μας με τα βλέμματα βραχνά και κόκκινα να ατενίζουν το μέλλον. Μέσα στο καλοκαίρι... χαθήκαμε μέσα στο καλοκαίρι εκείνο που ζήσαμε πιο πολύ από κάθε άλλο άνθρωπο και γνωρίσαμε τη γεύση του άγουρου και την φτύσαμε. Ξαπλωμένοι στο δρόμο τα μεσάνυκτα ονειρευτήκαμε το μέλλον...ονειρευτήκαμε αλλά μόνο όνειρο έμεινε και 'μείς τα παιδιά του. Ξαπλωμένοι παντού στο δωμάτιο, ζούσαμε το χθες γιατί δεν μας άρεσε το αύριο, ζούσαμε ξανά και ξανά στο ίδιο μέρος, στην ίδια μέρα, στο ίδιο φως και στην ίδια γλύκα του πρώτου πρωινού ήλιου που μας έβρισκε πάντα με τα μαλλιά μας μπλεγμένα, με τα μάτια σβηστά και βουρκωμένα να ζητάμε κι'άλλο νεκταρ, κι'άλλη φωνή, κι'άλλο πιοτό...Κάθε νύχτα ξεχνιόμασταν στο πυρετό και στα όνειρά μας λέγαμε μόνο αλήθεια...λέγαμε λέξεις τόσο ξένες και τόσο πραγματικές που κανείς δε καταλάβαινε το νόημα. Μόνο εμείς. Μια χούφτα από παιδιά με κόκκινα μάτια που πάνω μας έμεναν για πάντα χαραγμένες σαν ουλές αυτές οι λέξεις. Χαραγμένες στη μνήμη και στο κορμί. Και όταν ξεχνάμε ο ένας τον άλλον και σαν αγρίμια ψάχνουμε με την οσμή, θα είναι αυτές οι ουλές και τα σημάδια που θα μας οδηγήσουν πάλι στην αρχή, εκεί που ζήσαμε για μια αιωνιότητα το πιο πυκνό αίσθημα αγάπης και αδελφικότητας στο πιο ζεστό μέρος της καρδιάς μας. Οι ουλές θα είναι που θα μας κάνουν να ξαναβρεθούμε να ξαναενωθούμε σαν τις πεταλούδες λίγο πριν πεθάνουν, λίγο πριν γυρίσουν ξανά στην γήινη φύση τους στη γήινη μάζα που μας περικλείει. Να ανοίξουμε ξανά μαζί τα μάτια μας προς τον ήλιο που ανατέλλει και να μην ενδιαφερθούμε για τίποτα πια, μόνο για το πώς θα κάνουμε νέες ουλές νέα στολίδια πάνω μας που με μια εικόνα τους να γελάμε και να κλαίμε μαζί, να ενώνουν τις καρδιές μας και να τις κάνουν κομμάτια...Θα περιμένουμε νοσταλγικοί και ώριμοι αιμορραγώντας απο τις παλιές πληγές που τόσο αγαπήσαμε, που θα αγαπάμε για πάντα και θα μας αγαπούν και αυτές ακόμα πιο πολύ.